اديان، خدا و نبوت و مناسك عبادى است و با تحقيق معلوم شد كه در زمينه اين اصول، هيچ وجه مشتركى بين تمامى اديان وجود ندارد. ثانياً بر فرض كه از خدا و نبوت و عبادت بگذريم و قبول كنيم كه آن دين واحد جهانى متشكل از چند اصل اخلاقى مشترك و مقبول بين همه اديان است، سؤال مى‌كنيم آيا صرف اعتقاد به اين اصول اخلاقى را مى‌گوييد يا عمل را هم شرط مى‌دانيد؟ اگر صرف اعتقاد و لفظ باشد، معلوم است كه با گفتنِ تنها، كار درست نمى‌شود و اثرى بر آن بار نيست. اگر براى عمل هم مدخليت قائل مى‌شويد سؤال اين است كه با نفى خدا و نبوت و معاد، چه ضمانتى براى اجرا و رعايت اين اصول وجود دارد؟ به خصوص با توجه به اين كه در فلسفه اخلاق، مكاتبى نظير لذت طلبى وجود دارد كه معتقدند خوب اخلاقى چيزى است كه موجب لذت انسان شود؛ كسى را كه چنين اعتقادى دارد چگونه مى‌توان به گفتن راستى واداشت كه موجب ناراحتى و درد سر اوست و از دروغ و خيانتى بازداشت كه برايش لذت آور است؟

اين نكته را هم نبايد از نظر دور داشت كه علاوه بر آن كه مشتركاتى بين اديان وجود ندارد، اگر نگوييم همه اديان، اما لااقل بسيارى از آنها اعتقادات خلاف خود را شديداً نفى كرده و با آن مبارزه مى‌كنند. در مورد اعتقاد به خدا، اسلام علاوه بر آن كه اعتقاد به خداى يگانه را لازم دانسته، نفى شرك را هم واجب كرده است و بلكه اصلا ابتدا از نفى شرك شروع مى‌كند و بعد به توحيد مى‌رسد؛ اول بايد گفت: «لا اله» و بعد به «الا الله» رسيد. معناى اين سخن آن است كه مسلمان، ابتدا بايد تثليث مسيحيت را نفى كند و بعد به توحيد اسلام برسد. اين نكته، امكان دست يابى به مشركات بين اديان را بيش از پيش با مشكل مواجه مى‌سازد.

به هر حال نتيجه نهايى اين است كه اين فرضيه، هم از نظر ثبوتى و