ولايت قلبى و روحى، و به بندگان شايسته خدا و پيروان راستين خود عنايت خاصّى دارد. دعايى كه در حقّ پيروان واقعى خود مى‌كند، رد نمى شود و به اجابت مى‌رسد. امام(عليه السلام) از رفتار مردم، و از نيّت‌ها و ويژگى‌هاى قلبى آن‌ها آگاه است. نه تنها امام حاضر، در زمان حضور خود اين ويژگى‌ها را دارد، بلكه امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف هم در زمان غيبت خود از تمام رفتار و نيّت‌ها و حالات شيعيانش آگاه است. اين جزو اعتقادهاى ويژه شيعيان است كه در وقت درماندگى و قطع اميد از همه جا، به امام دوازدهم ارواحنا فداه متوسّل مى‌شوند و حضرت نيز دستگيرى مى‌فرمايد.

از جمله بركات جنگى كه بر ملّت ما تحميل شد، يكى اين بود كه جوانان عزيز ما بسيارى از امدادهاى غيبى امام زمان(عليه السلام) را با چشم خودشان ديدند. اين سرمايه‌هاى عظيم را كه با قيمت گرانى به دست ما رسيده است، ارزان نفروشيم و آن خاطره‌هاى لذّت بخش و ملكوتى را كه براى عزيزان ما در جبهه‌ها حاصل شده است، فراموش نكنيم. اى كاش اين گونه توسّل‌ها و كرامت‌ها به طور كامل جمع آورى و ثبت مى‌شد تا براى آيندگان ذخيره‌اى ارزنده باشد! البتّه امداد رسانى امام(عليه السلام) هيچ گاه دستگاه طبيعى و حكمت الاهى را بر هم نمى زند. كار امام(عليه السلام) در مسير حكمت خدا است و او تا جايى مى‌تواند تصرّف كند كه در مسير اراده خدا باشد. وجود امامان(عليهم السلام) و كارهاى ايشان مكمّل دستگاه حكمت خدا است، نه معارضِ دستگاه او. اراده امام(عليه السلام) همان اراده خدا است: قُلُوبُنَا أَوعِيَهٌ لِمَشِيَّةِ اللَّهِ^[1]؛ دل‌هاى ما، جلوه گاه خواست خدا است، ظرفى است كه مشيت خدا در آن تبلور و تجلّى مى‌يابد. قلب امام(عليه السلام) هر آن چه را كه خدا مى‌خواهد، همان را اراده مى‌كند، نه چيز ديگرى غير از آن را.

تأثير مهدى‌باورى در زندگى فردى و اجتماعى

مجال سخن درباره امام زمان ارواحنا فداه بسيار گسترده است. مى‌توان از ابعاد گوناگون