اين ما هستيم كه دوست داريم ديگران با ما صادقانه سخن بگويند و آن گاه مي‌گوييم: «راست گويى خوب است». اين ما هستيم كه دوست داريم ديگران به ما نيكى كنند و آن گاه مي‌گوييم: «نيكوكارى خوب است». و بالاخره اين ما هستيم كه دوست داريم كسى به ما ظلم نكند و مي‌گوييم «ظلم قبيح است». تمام اين احكامى كه مربوط به وجوب و حرمت يا سزاوارى و عدم سزاوارى يا حسن و قبح است، تعبيراتى از احساسات، رغبت‌ها و اميال ماست و از حقايق ثابتى در وراى اميال و احساسات ما حكايت نمي‌كند. در عالم واقع چيزى به نام «حسن» وجود ندارد تا عقل آن را درك كند. در وجود ما قوه‌اي هست كه از احساسات ما به روش خاصى حكايت مي‌كند، اما معناى آن اين نيست كه حقايق ثابتى در عالم واقع وجود دارند كه عقل ما آنها را درك مي‌كند؛ بلكه در واقع اينها احساسات و اميال نفس ماست كه از آنها به عنوان «احكام عملى» تعبير مي‌كنيم.

واقع و ارزش

از اين جا فرق ميان واقع و ارزش آشكار مي‌شود. آنها مي‌گويند كه واقع همان حقايقى است كه در خارج از ادراك ما وجود دارد؛ چه آنها را درك كنيم يا درك نكنيم، آنها را بفهميم يا نفهميم، و اينها تابع ادراكات ما نيستند. وظيفه ما اين است كه آنها را كشف كنيم و حقايق ثابتى كه در خارج از ما و ذهن ما و ادراكات ما كشف مي‌شوند، همان واقع هستند و اگر ادراكى مطابق بااين واقع باشد، حقيقت ناميده مي‌شود. بنابراين، حقيقت همان علم مطابق با واقع است؛ و در هر علمى واقعيات و حقايقى وجود دارند كه با واقع مطابق هستند.