ديگر مي‌گويند. به نظر آنها ميزان و ملاك ثابتى وجود ندارد كه به وسيله آن، حق از باطل و صواب از خطا و راه مستقيم از ضلالت و گمراهى باز شناخته شود.

تهاجم فرهنگ غربى و مسؤوليت ما

با پيروى از اين اصول، مصايب و آفات و گرفتارى‌ها يكى پس از ديگرى بر دين، جامعه و فرهنگ ما عارض مي‌شود و فرهنگ اسلامى را در معرض خطر قرار مي‌دهد، كه خدا چنين روزى را نياورد. ما چگونه مي‌خواهيم با اين فرهنگ‌ها گفتگو داشته باشيم و در آنها اثر بگذاريم؛ در حالى كه دايماً در قبال آنها منفعلانه عمل مي‌كنيم؟! چرا ما فعاليت هجومى و مثبت در قبال اين اباطيل نداريم و هر روز به شكلى آنها را مي‌پذيريم و آن گاه دينمان را طورى تأويل مي‌كنيم كه با اين نظريه‌هاى باطلى كه با اصول دينى و فكرى ما متعارض است، توافق داشته باشد؟! ما تعارض صريح يقين و شك را مي‌بينيم و با اين وجود با كمال ميل آن را قبول مي‌كنيم! اگر از ما سؤال شود كه با دينتان چگونه رفتار كرديد و از فرهنگ، تمدن و ميراث و دينتان كه مملوّ از معارف و حقايق بوده است، چگونه دفاع كرديد، چه جوابى مي‌دهيم؟! ما بايد جوابى براى اين سؤال داشته باشيم؛ زيرا مسؤول هستيم: وَ قِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ[1]؛ فَلَنَسْأَلَنَّ الَّذِينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَ لَنَسْأَلَنَّ الْمُرْسَلِينَ.[2]

جواب قاطع به اين سؤال، به احساس وظيفه و درك وظايف دينى در اين زمان باز مي‌گردد. عصرى كه از جهتى در ظلمات است و از جهت ديگر نورانى است. اين عصر به خاطر غلبه اوهام و تشكيك‌ها و