پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) حمايت مى‌كرد، اما به آن حضرت ايمان نياورده بود. لكن روايات فراوانى به صورت‌هاى مختلف از ائمه اطهار(عليهم السلام) نقل شده است كه فرموده اند: ابوطالب(عليه السلام) در اين امت مانند مؤمن آل فرعون است كه «يَكْتُمُ إِيمانَهُ».1 او مأمور بود ايمان خود را مكتوم بدارد و تقيه كند تا بتواند از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) حفاظت كند. ايشان از ابتدا به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) ايمان داشت و حتى پيش از آن نيز فردى مؤمن و معتقد به خداى متعال بود؛ لكن مأمور بود ايمان خود را اظهار نكند. همان‌گونه كه مؤمن آل فرعون و بسيارى ديگر نيز در طول تاريخ اين گونه بودند كه به سبب مصالحى ايمان و اعتقاد خود را به خدا و انبيا و يا ولايت ائمه(عليهم السلام) اظهار نمى‌كردند.

نكته‌اى در مورد تقيّه

به تناسب اين بحث جا دارد به يكى از اشكالاتى كه وهابيان بر شيعه مى‌گيرند اشاره كنيم. يكى از نقاط ضعفى كه وهابيت به شيعيان نسبت مى‌دهد اين است كه شيعيان مى‌گويند ما در بعضى موارد تقيه مى‌كنيم؛ پس آنان دو رو و منافق هستند. شيعيان با وجود اين كه در باطن، عقايدشان با وهابيت تفاوت دارد و نمازِ مطابق احكام وهابى‌ها را صحيح نمى‌دانند، لكن در ظاهر به امام جماعت وهابى اقتدا كرده و در نماز با وهابى‌ها موافقت و همراهى مى‌كنند؛ از اين رو شيعيان منافق و دو رو هستند!

در پاسخ اين شبهه بايد گفت: اگر لازمه كتمان ايمان و تقيه نفاق باشد، پس مؤمن آل فرعون نيز بايد يكى از بزرگ ترين منافقان باشد! با اين