ولايت مطلقه فقيه، مستلزم شرك؟!

برخى از جاهلان يا مغرضان، ولايت مطلقه را به گونه‌اى ديگر معنا كرده اند. آنان گفته‌اند ولايت مطلقه مخصوص خدا است؛ چون تنها موجود مطلق در عالم، خدا است. بنابراين جز خدا هيچ موجود ديگرى ولايت مطلق ندارد و قايل شدن به «ولايت مطلقه فقيه» مستلزم شرك است!

اين سخن براى آشنايان به تعاليم اسلامى، به خنده و شوخى نزديك تر است تا به سؤال و اشكال علمى. آن اطلاقى كه مخصوص خداى متعال است و در آن جهت هيچ موجودى با او شريك نيست، اطلاق از نظر وجود است. در فلسفه اسلامى از اين معنا به «صِرف الوجود» تعبير مى‌كنند و مقصود از آن اين است كه خداى متعال موجودى است بى نهايت كه هيچ حدى او را محدود و مقيّد نمى‌كند. اما در بحث فعلى ما و بحث «ولايت فقيه» صحبت بر سر «اطلاق وجودى» نيست، بلكه مدعا «اطلاق ولايت» است. خداى متعال ولايت مطلق را براى پيغمبر و امامان معصوم(عليهم السلام) مقرر مى‌كند، امام معصوم(عليه السلام) هم براى جانشين خود قرار مى‌دهد:

مَنْ كانَ مِنْكُمْ مِمَّنْ قَدْ رَوى حَديثَنا وَ نَظَرَ فى حَلالِنا وَ حَرامِنا وَ عَرَفَ اَحْكامَنا فَلْيَرْضَوْا بِهِ حَكَماً فَاِنّى قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَيْكُمْ حاكِماً فَاِذا حَكَمَ بِحُكْمِنا فَلَمْ يَقْبَلْهُ مِنْهُ فَاِنَّما اِسْتَخَفَّ بِحُكْمِ اللّهِ وَ عَلَيْنا رَدَّ وَ الرّادُّ عَلَيْنا الرّادُّ عَلَى اللّهِ وَ هُوَ عَلى حَدِّ الشِّرْكِ بِاللّهِ؛1 هر كس از شما كه حديث ما را روايت كند و حلال و حرام ما را در نظر داشته باشد و احكام ما را بشناسد، پس بايد به او به عنوان حاكم راضى شوند كه من او را حاكم بر شما قرار دادم. پس هرگاه حكمى كرد و از او