حضرت بدان پرداخته شده است، نياز به الگو و پيش‌گام جهت سير و سلوک و پيمودن مسير پرخطر و پرفراز و نشيب تعالي و تکامل است. چه اينکه در هر حرکتي به‌خصوص در سير و حرکت معنوي، وجود الگو نقش اساسي در موفقيت انسان دارد و اگر انسان در سير و حرکت خود از رفيقي شايسته و آشناي به مسير نيل به معبود برخوردار باشد، با سرعت و اطمينان بيشتري راه را مي‌پيمايد. بر اين اساس، حضرت به معرفي اوصاف پيش‌گامان مسير سير و سلوک و نيل به قرب الاهي پرداختند.

نقش توجه به کرم و رحمت الاهي در افزايش انگيزه بندگي

نکته چهارم که مد نظر حضرت قرار گرفته، شناسايي توجه و عنايتي است که حضرت معبود به سالک راه خويش دارد. چه اينکه پس از شناسايي طريق و مقصد و همراهان راه قرب الاهي، اگر انسان بداند که چسان خداوند به او عنايت و توجه دارد و مشتاق تقرب بنده به خويش است، عزم سالک بر پيمودن طريق قرب الي الله افزون‌تر و راسخ‌تر مي‌گردد و بر اين اساس، حضرت در تبيين اين نکته فرمودند:

فَيا مَنْ‏ هُوَ عَلَى الْمُقْبِلينَ عَلَيْهِ مُقْبِلٌ، وَبِالْعَطْفِ عَلَيْهِمْ عآئِدٌ مُفْضِلٌ، وَبِالْغافِلينَ عَنْ ذِکرِهِ رَحيمٌ رَؤُفٌ، وَبِجَذْبِهِمْ اِلى‏ بابِهِ وَدُودٌ عَطُوفٌ؛ «اي خدايي که به آنان که رو به‌سوي تو آرند اقبال و توجه مي‌کني و با فضل و احسان بي‌کرانت آنان را به‌سوي خود مي‌کشي و جذب مي‌کني و با غافلان از ياد خود رئوف و مهربان هستي و با عاطفه و لطف و جذبه محبتت آنان را به درگاهت مي‌کشاني».

در اين فراز از مناجات، لطف، عنايت، فضل و احسان خداوند به بندگان مطيع و فرمان‌بردار خويش و رحمت و رأفت وي در حق غافلان به‌عنوان صفات ويژه خداوند مورد توجه قرار گرفته است. ذکر اين ويژگي‌ها ازآن‌روست که اگر انسان با کسي سخن