گفتار سي و سوم

(تصويري از عنايات و توجهات خداوند به بندگان خويش)

مروري بر مطالب پيشين

از بررسي فرازهاي پيشين مناجات المريدين به دست آمد که فراتر از هدف‌هايي که عموم مردم در مناجات‌ها و دعاهاي خود در پي رسيدن به آنها هستند، هدفي والاتر به نام قرب به خداوند متعال وجود دارد که اولياء و دوستان خاص خدا در صدد دستيابي به آن هستند. عموم مردم در آرزوي رسيدن به منافع و شادکامي‌هايي در آخرت هستند که نمونه آنها را در دنيا درک کرده‌اند و چشيده‌اند و درخواست رهايي از عذاب‌ها و رنج‌هايي در آخرت را دارند که در دنيا نيز به نوعي از آنها احتراز مي‌جويند. آنان براي رسيدن به ثواب و نعمت‌هاي بهشتي و نجات از عقاب الاهي و عذاب جهنم به انجام تکاليف و وظايف خويش مبادرت مي‌ورزند و از اينکه هدفي فراتر از آنها به نام قرب الاهي وجود دارد که از مطلوبيت ذاتي برخوردار مي‌باشد غافل هستند. در اين راستا، حضرت در مناجات خود به معرفي خداجوياني مي‌پردازند که اراده رسيدن به قرب الاهي را دارند و براي رسيدن به اين هدف متعالي و از بين راه‌هاي گوناگوني که براي دستيابي به آن وجود دارد، از خداوند مي‌خواهند که راه کوتاه‌تر و کم‌خطرتر را به آنان بنمايد، تا زودتر به هدف غايي خويش دست يابند. سومين نکته‌اي که در مناجات