گفتار بيست و هفتم

(موانع شکرگزاري و ضرورت شکرگزاري از نعمت‌هاي معنوي)

به بهانه بررسي مناجات شاکرين، درباره اهميت و ضرورت سپاسگزاري از خداوند سخن گفتيم و چنان‌که اشاره شد، شکر نعمت امري فطري است و وقتي نعمتي در اختيار انسان قرار مي‌گيرد و انسان بدان توجه مي‌يابد، فطرتاً درصدد شکر آن نعمت و سپاسگزاري از منعم برمي‌آيد. البته بايد در نظر داشت که توان شکرگزاري از همه نعمت­هاي خدا در ما فراهم نيست و بي­کرانگي نعمت­هاي الاهي باعث گرديده که فرصت شکرگزاري همه آنها براي ما ميسور نگردد و شرايط زندگي هم، چنين مجالي را به ما نمي‌دهد. گذشته از آن، موانعي ما را از شکر نعمت‌هاي خداوند باز مي‌دارد و براي اينکه توفيق شکرگزاري در ما پديد آيد بايد آن موانع را بشناسيم و در حد توان درصدد رفع آنها بکوشيم. دراين‌باره امام سجاد(عليه السلام) در فراز اول مناجات شاکرين مي‌فرمايند:

اِلهى‏ اَذْهَلَنى‏ عَنْ اِقامَه شُکرِک تَتابُعُ طَوْلِک، وَاَعْجَزَنى‏ عَنْ‏ اِحْصآءِ ثَنآئِک فَيْضُ فَضْلِک، وَشَغَلَنى‏ عَنْ ذِکرِ مَحامِدِک تَرادُفُ‏ عَوآئِدِک، وَاَعْيانى‏ عَنْ نَشْرِ عَوارِفِک تَوالى‏ اَياديک، وَهذا مَقامُ مَنِ‏ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمآءِ وَقابَلَها