گفتار بيست و دوم

(نسيم رحمت الاهي (1))

وَها اَنَا مُتَعَرِّضٌ لِنَفَحاتِ رَوْحِک وَعَطْفِک، وَمُنْتَجِعٌ غَيْثَ جُودِک وَلُطْفِک، فآرٌّ مِنْ سَخَطِک اِلى‏ رِضاک، هارِبٌ‏ مِنْک اِلَيْک، راج ٍ اَحْسَنَ ما لَدَيْک، مُعَوِّلٌ عَلى‏ مَواهِبِک، مُفْتَقِرٌ اِلى‏ رِعايَتِک؛ «و اکنون من خود را در معرض نسيم‌هاي رحمت و عطوفت تو قرار داده‌ام و تقاضاي بارش باران جود و رحمت تو را دارم. از غضب تو به‌سوي خشنودي و رضايتت و از تو به‌سوي تو گريزان گشته‌ام و به بهترين چيزهايي که نزد تو است اميد بسته‌ام و به بخشش‌هاي تو اعتماد دارم و نيازمند رسيدگي تو مي‌باشم».

حقيقت صفات الاهي وحدت و تعدّد آنها

اگر کسي در حق ولي‌نعمت خود کوتاهي کرده باشد، در مقام عذرخواهي مي‌گويد: ما در حق شما کوتاهي و ناسپاسي کرديم، اما شما اهل عفو و گذشت و بزرگي هستيد، ما را به بزرگي و آقايي خودتان ببخشيد. او گرچه مي‌داند که آن بزرگ ناخشنود گرديده و غضبناک شده، اما مي‌داند که در کنار غضب، داراي صفت رحمت و بخشش نيز هست