گاهي در دعا و مناجات با خدا حالي به انسان دست مي‌دهد که احساس مي‌کند که نزد خداوند است و از نزديک با او حرف مي‌زند و با همه وجود خداوند را درمي‌يابد و هيچ فاصله‌اي بين خود و خداوند احساس نمي‌کند؛ چنان‌که خداوند درباره مؤمن ره‌يافته به مقام قرب خويش مي‌فرمايد: وَ أُنَاجِيهِ فِي ظُلَمِ اللَّيْلِ وَ نُورِ النَّهَارِ حَتَّى يَنْقَطِعَ حَدِيثُهُ مَعَ الْمَخْلُوقِينَ وَ مُجَالَسَتُهُ مَعَهُم‏؛[1] «در تاريکي شب و روشني روز با او مناجات مي‌کنم، تا از سخن گفتن و هم‌نشيني با مردمْ جدا گردد».