آيات قرآن، ضلالت و گمراهي و شقاوتمندي بندگان همانند سعادت آنان به خداوند نسبت داده شده است؛ نظير آيه:

وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کثِيرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لاَّ يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ يَسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَئِک کالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَـئِک هُمُ الْغَافِلُونَ؛[1] «و هرآينه بسياري از جنيان و آدميان را براي دوزخ پديد آورديم، [زيرا] دل‌هايي دارند که به آن [حق‌ را] درنمي‌يابند و چشم‌هايي دارند که بدان [حق‌ را] نمي‌بينند و گوش‌هايي دارند که به آن [حق را] نمي‌شنوند. اينان بسان چهارپايان‌اند، بلکه گمراه‌ترند؛ آنان همان غافلانند».

همين ادب را حضرت ابراهيم(عليه السلام) نيز در سخن خود رعايت کرده و با اينکه هم بيماري و هم شفاء از سوي خداست، اما آن حضرت بيماري را به خود نسبت داده و شفاء را به خداوند، و مي‌فرمايد: وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ؛[2] «و چون بيمار شوم شفايم بخشد».

اميد به رحمت بي‌انتهاي الهي

اِلهى،‏ هَلْ تُسَوِّدُ وُجُوهاً خَرَّتْ‏ ساجِده لِعَظَمَتِک، اَوْ تُخْرِسُ اَلْسِنَه نَطَقَتْ بِالثَّنآءِ عَلى‏ مَجْدِک‏ وَجَلالَتِک، اَوْ تَطْبَعُ عَلى‏ قُلُوبٍ انْطَوَتْ عَلى‏ مَحَبَّتِک، اَوْ تُصِمُّ‏ اَسْماعاً تَلَذَّذَتْ بِسِماعِ ذِکرِک فى‏ اِرادَتِک، اَوْ تَغُلُّ اَکفّاً رَفَعَتْهَا الْأمالُ اِلَيْک رَجآءَ رَاْفَتِک، اَوْ تُعاقِبُ اَبْداناً عَمِلَتْ بِطاعَتِک حَتّى‏ نَحِلَتْ فى‏ مُجاهَدَتِک، اَوْ تُعَذِّبُ اَرْجُلاً سَعَتْ فى‏ عِبادَتِک. اِلهى،‏ لا تُغْلِقْ عَلى‏ مُوَحِّديک