با گفتار آراسته و فريبنده پيام نهاني مي‌فرستند تا فريب دهند و اگر پروردگار تو مي‌خواست چنين نمي‌کردند. پس آنان را با آنچه برمي‌بافند واگذار».

پس با توجه به مفهوم وصفي شيطان و آنچه از آيه شريفه استفاده مي‌شود، انسان‌هايي که ديگران را به گناه وامي‌دارند و باعث انحراف آنان از مسير انبيا مي‌گردند و به تخريب و تشکيک در اعتقادات و باورهاي ديني آنها مي‌پردازد و نيز آن دسته از جنيان که به شر و فساد در زمين مي‌پردازند، در زمره شياطين به شمار مي‌آيند.

«ابليس» عَلَم و اسم شخص شيطاني است که از جنس جنيان است و از آتش آفريده شده است و هزاران سال قبل از خلقت آدم در صف ملائکه به عبادت خدا مشغول بوده تا آنجا که ملائکه او را از جنس خودشان مي‌پنداشتند. اما در نهايت عَلَم طغيان و سرپيچي از فرمان خداوند برافراشت و به فساد در بين بندگان و انحراف و فريب آنان پرداخت. او با وسوسه‌هاي خود بندگان خدا را از سعادت و هدايت بازمي‌دارد و به تيره‌روزي و هلاکت مي‌کشاند. خداوند درباره ماهيت شيطان و دليل رانده شدنش از درگاه خود مي‌فرمايد:

وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِکه اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ کانَ مِنَ الْجِنِّ فَفَسَقَ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِ أَفَتَتَّخِذُونَهُ وَذُرِّيَّتَهُ أَوْلِيَاء مِن دُونِي وَهُمْ لَکمْ عَدُوٌّ بِئْسَ لِلظَّالِمِينَ بَدَلًا؛[1] «و [ياد کن] آن‌گاه که به فرشتگان گفتيم: آدم را سجده کنيد، پس سجده کردند مگر ابليس که از پريان بود و از فرمان پروردگارش بيرون شد. پس آيا او و فرزندانش را به‌جاي من دوستان و سرپرستان [خود] مي‌گيريد و حال آنکه شما را دشمن‌اند؟ [و ابليس] ستمکاران را جاي‌گزين بدي [به‌جاي خداوند] است».