بنده‌اي که عزيز و محبوب خداست، لباس شهوات را از تن بيرون کرده است و حرکات و رفتارش براي ارضاي شهوات و هوس‌هايش نيست: او از خواستني‌ها و لذت‌هاي دنيا استفاده مي‌کند، اما آنها بر دل او احاطه ندارند و محور افکارش را تشکيل نمي‌دهند و دغدغه اصلي و هدف زندگي‌اش به شمار نمي‌آيند.‌ خواستني‌ها و لذت‌هاي دنيا براي او مانند رويه و پوشش شيريني است که گرداگرد دارويي تلخ قرار مي‌دهند تا تلخي آن را بپوشاند، يا شيريني‌اي است که پيش از خوراندن داروي تلخ در دهان کودک مي‌گذارند تا تلخي آن را احساس نکند، و منظور اصلي، مصرف داروست که به بهبود کودک مي‌انجامد.

هدف مؤمن عبادت و بندگي خداست، و اگر در پي عبادت خدا لذتي مادي نيز ببرد، نظير لذتي که از خوردن افطاري و سحري روزه مي‌برد، به هيچ وجه غرض و هدف او نيست. وي حتي اگر ازدواج مي‌کند، غرضش درک لذت آميزش نيست. همة انبيا و اولياي خدا، جز حضرت عيسي و حضرت يحيي(عليهما السلام) ‌که به دليل وضعيت خاص و استثنايي‌شان موفق به ازدواج نشدند‌ـ ازدواج کردند و از آميزش با همسر خود لذت مي‌بردند؛ اما اين التذاذ هدف آنان نبود. هدف آنان رسيدن به رضوان الاهي و محبت پروردگار بوده است و چون توجه به لذت‌ها و شهوات انسان را از رضوان الاهي و محبت پروردگار باز مي‌دارد، آنان خود را از بند شهوات و لذت‌ها رهانده بودند.

نکتة ديگري که در گفتار پيشين بدان پرداختيم اين است که وقتي انسان اسير هوس‌ها و شهوات شد، غم‌ها و دغدغه‌هاي فراواني او را احاطه مي‌کنند. چنين کسي براي سير کردن شکمش هزار فکر و خيال در سر مي‌پرورد و لحظه‌اي از غم تأمين معاش خود آسوده نيست. تاجر براي رونق بخشيدن به تجارتش غم‌ها و دغدغه‌هاي فراواني دارد. او پيوسته در اين انديشه است که چه جنسي تهيه کند تا مورد اقبال مردم قرار گيرد؛ چگونه با رقباي خود کار کند؛ و کالايش را با چه قيمتي بفروشد که سود