آيند، اما چنين کاري چون محبت و پيوند بين خويشان را افزايش مي‌دهد و به‌ويژه مي‌تواند زمينه‌اي براي ترويج شعاير ديني نيز باشد، مطلوب است و سنت حسنه به شمار مي‌آيد.

در برابر اين‌گونه سنت، سنت‌هاي بد، يعني آداب و رسوم طايفه‌اي و مليِ باطل و خرافي قرار دارند که يا از پيشينيان به ارث رسيده‌اند، يا از ديگر فرهنگ‌ها و ملت‌ها به عاريت گرفته شده‌اند و يا به دست افراد منحرف و اثرگذار پايه‌گذاري مي‌شوند. اين سنت‌ها افزون بر آنكه براي جامعه سودي ندارند، زيان‌هاي اقتصادي، فرهنگي و اخلاقي نيز در پي دارند. مثلاً در برخي کشورهاي اروپايي «جشن پرتقال» مي‌گيرند و به مناسبت آن جشن، مردم در خيابان‌ها جمع مي‌شوند و چندين تُن پرتقال به سر و روي يكديگر پرتاب مي‌‌كنند. اين رسم و سنت پوچ و بيهوده، افزون بر آنكه سودي ندارد، موجب آلوده شدن شهر و به هدر رفتن سرمايه‌ها مي‌شود. همچنين از جمله سنت‌هاي بد در جامعة ما، مراسم خرافي چهارشنبه‌سوري است که زرتشتيان آن را پايه‌گذاري كرده‌اند و پس از انقلاب فراموش شد؛ ولي متأسفانه طي چند سال گذشته برخي دولتمردان، با هزينة بيت‌المال دوباره آن را زنده و ترويج كردند، و اين اعمال هر سال خسارت‌هاي فراوان مادي، اخلاقي و اقتصادي‌اي بر مردم تحميل مي‌کند. بي‌شک تا قيامت عقوبت و کيفر خسارت‌ها و گناهاني که در اجراي چنان مراسم باطلي پديد مي‌آيد، بر عهدة کساني که به ترويج و گسترش اين رسم‌هاي باطل و زيان‌بار مي‌پردازند نيز خواهد بود.