فشرد. همچنين اين گونه رفتار مي‌تواند بالعرض بار ارزشي مثبت داشته، نوآوري در آن با حفظ ارزش مثبت آن مطلوب و ارزشمند باشد. براي نمونه، هندي‌ها و پاکستاني‌ها با انگيزة‌ حفظ هويت ملي خود، لباس ملي خود را رها نکرده‌اند و در مجالس رسمي داخلي و خارجي با همان لباس حاضر مي‌شوند و همين امر موجب شده است که در نزد جهانيان از احترام بيشتري برخوردار گردند.

3. نوآوري در علوم اسلامي: اين‌گونه نوآوري، محور بحث ما را تشکيل مي‌دهد، و به همين دليل بايد مفهوم آن روشن‌تر شود. همچنين بايد به تفاوت نوآوري مطلوب با نوآوري نامطلوب در حوزة علوم اسلامي و سازوکارهاي نوآوري مطلوب در علوم اسلامي بپردازيم تا بدين طريق جلوي سوء‌ استفاده از عنوان «نوآوري در علوم اسلامي» گرفته شود.

ج) انحراف در برداشت از نوآوري و سوء ‌استفاده از آن

از واژة «نوآوري» و معادل‌هاي عربي آن نظير «ابتداع» و «بدعت» دو گونه سوء‌ استفاده شده است. گونة اول مربوط به کساني است که گرايش‌هاي متحجرانه و متصلبانه دارند و هر نوع فکر و رفتاري را که در زمان رسول خدا(صلى الله عليه وآله)، اصحاب و تابعين وجود نداشته بدعت و خلاف شرع مي‌دانند. سلفي‌ها و وهابي‌ها که نمونة برجستة اين دسته‌اند با استناد به نکوهش بدعت در سخنان رسول خدا(صلى الله عليه وآله)‌ (که البته ناظر به بدعت‌هاي حرامي است که پس از آن حضرت رخ داده‌اند وگرنه در زمان آن حضرت زمينه و مجالي براي بدعت‌گذاري وجود نداشته است) بسياري از عقايد، افکار، مراسم، آداب و احکام رايج بين شيعيان را بدعت و حرام مي‌دانند. آنان با تحريم توسل، زيارت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) و امامان معصوم(عليهم السلام)، برگزاري جشن ميلاد آن حضرات و هر کاري که در زمان رسول خدا(صلى الله عليه وآله) سابقه نداشته است و نيز با تکفير کساني که به اين امور مي‌پردازند، به مقابله و مخالفت با اکثر مسلمانان از جمله شيعيان مي‌پردازند. برخي از اين کج‌انديشان، که