مصالح و مفاسد واقعي خاستگاه احکام و قوانين دين

انسان حقيقتي غيرقابل تجزيه است و همة آدميان از حيات معقول و اصول و نياز‌هاي ثابت مشترکي برخوردارند. همچنين خداوند يکتا به وسيلة پيامبران احکام و تکاليفي را که نمايشگر مشيت او در مصالح و مفاسد انسان‌هاست، در قالب دين خود به آنان ارائه کرده است، و حيات معقول و سعادت دنيوي و اخروي انسان جز با مشيت و تدبير خداوند واحد و دين واحدي که به وسيلة پيامبران به انسان‌ها ابلاغ مي‌شود تأمين نمي‌گردد. با اين وصف، اختلاف در دين و احکام و حدود الاهي که از ناآگاهي و دخالت دادن پندارهاي پوچ و بي‌اساس برمي‌خيزد، ويرانگر سعادت‌ انسان است. بر اين اساس، آيا ممکن است خداوند به کساني امر کرده باشد که از سَرِ ناآشنايي با احکام و حدود الاهي فتواهاي متفاوتي صادر کنند و موجب تزلزل دين مردم و نابساماني زندگي آنان شوند؟ يا اينکه خداوند آنان را از اختلاف در دين بازداشته است، اما ايشان عصيان کرده، با کوتاهي در فراگيري معارف دين، به صدور آراي بي‌اساس پرداخته‌اند؟ آيا خداوند دين ناقص نازل کرده و از آنان خواسته است به تکميل آن بپردازند و ايشان در پي آن‌اند که با آرا و پندارهاي خود نقص دين خدا را جبران کنند؟ چنان‌كه امروزه برخي ناآگاهان به ابعاد معارف اسلامي و آموزه‌هاي جامع کتاب و سنت، مي‌پندارند با اين همه پيشرفت‌هاي علمي، فرهنگي و تمدني که در زندگي بشر پديد آمده، ديگر اسلام نيازهاي امروز جامعه را برنمي‌آورد و براي ادارة جامعه بايد دين و وحي را کنار نهاد و از عقل بشري مدد خواست!

احکام و تکاليف الاهي تابع مصالح و مفاسد واقعي‌اي‌اند که با عقل عادي بشر قابل درک نيستند و خداوند، در مقام خالق انسان، به آنها آگاه است. بر اين اساس تنها او بر انسان سلطه و حکومت دارد و از هيمن روي، وضع قوانين در انحصار خداوند است؛ چه، وي بي‌نياز مطلق است و در اعمال تدبير و مشيت خود در پي آن