درباره نقش حجت و امام معصوم(عليه السلام) در حفظ زمين از نابودي است. از جلمه امام سجاد(عليه السلام) مي‌فرمايند:

«يُمْسِكُ السَّمَاء أََنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِه» وَبِنَا يُمْسِكُ الأرْضَ أَنْ تَمِيدَ بأَهْلِهاَ وَبِنَا يُنْزِلُ الْغَيْثُ وَلَوْ لا مَا فيِ الأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتْ الأَرْضُ بِأَهْلِهَا؛[1] ما پناه اهل زمين هستيم همان‌گونه که ستارگان پناه اهل آسمان‌اند. ما کساني هستيم که خداوند به وسيلة ما آسمان را نگاه مي‌دارد تا [مبادا] بر زمين فرو افتد، مگر به اذن خودش. خداوند به وسيلة ما زمين را نگاه مي‌دارد تا اهلش را نلرزاند و نابود نکند، و به واسطة ما باران مي‌بارد؛ و اگر از ما کسي در زمين نباشد، همانا زمين اهلش را در خود فرو مي‌برد.

امام باقر(عليه السلام) نيز فرمودند:

لَوْ أَنَّ الْإِمَامَ رُفِعَ مِنَ الْأَرْضِ لَمَاجَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا كَمَا يَمُوجُ الْبَحْرُ بِأَهْلِهِ؛[2] اگر امام و حجت خدا از زمين برداشته شود، همانا زمين اهلش را در کام خود فرو مي‌برد، همان‌گونه که دريا اهلش را در کام خود فرو مي‌برد.

عقل و وحي معيار‌هاي تشخيص رفتار صحيح و مخلصانه

پرسشي که در اين مقام رخ مي‌نمايد اين است که اگر کسي تصميم گرفت خدا را بندگي کند و وجودش را براي خداوند خالص گرداند، بايد چه راهي در پيش گيرد. چه معيار و مقياسي را مي‌توان معرفي کرد که بر اساس آن افراد بفهمند چه‌ کاري براي خداست تا انجام دهند، و چه کاري براي غيرخدا و شرک است تا آن را ترک کنند؟