فَاعْبُدِ اللّهَ مُخْلِصاً لَّهُ الدِّينَ *أَلَا لِلّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ[1]؛پس خدا را بپرست در حالي که دين را ويژة او کرده باشي. آگاه باشيد که آيين ويژه و پاک از آنِ خداست؛

و مقام دوم «مقام مخلَصين»‌ است که بر مقام اول مترتب است و خداوند آن را پس از مبارزه با نفس و تحصيل اخلاص در فکر و سخن و رفتار، به بندة برگزيدة خود عنايت مي‌کند و او را براي خود برمي‌گزيند و از کمالات و مراتب معنوي خاص بهره‌مندش مي‌سازد. جملة «فاستخلصه» و برخي از آيات قرآن ناظر به اين مقام رفيع و متعالي‌اند؛ مانند آية إِلَّا عِبَادَ اللّهِ الْمُخْلَصِينَ.[2]

مخلَصين بندگان خاص و برگزيدة خداوندند که حريم دل را تنها در اختيار معبود قرار داده‌اند و غيرخدا را به دل آنان راهي نيست و از اين روي شيطان نيز به دل ايشان راهي ندارد و نمي‌تواند دخالت و تصرفي در رفتارشان کند و از آنان نااميد گشته است:

قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِيَنَّهُمْ أَجْمَعِينَ *إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِينَ پس به عزتت سوگند که البته همة آنان را گمراه مي‌کنم. مگر بندگان ويژه و برگزيده‌ات از آنان را [که مرا بر ايشان راهي نيست].

اخلاص روح همة کار‌هاست و اگر کاري با اخلاص صورت پذيرد، هم براي خود انسان مفيد است و هم براي ديگران؛ اما اگر کاري بدون اخلاص انجام شود، هم انسان از زحمتي که کشيده سودي نمي‌برد و هم آن کار براي ديگران برکتي ندارد. خداوند متعال بر اساس سنت خود، کاري در ظاهر کوچک اما همراه با اخلاص را بزرگ مي‌سازد و برکات فراوان در آن قرار مي‌دهد، و در برابر، کارهاي در ظاهر بزرگ را به دليل نداشتن اخلاص بي‌برکت و بي‌فايده مي‌گرداند.