در پيشگاه پروردگار بزرگ باشد، از اول نكوهيده و مذموم است و نبايد به آن اقدام كرد‌؛ چرا كه سرانجام تكبر، ـ خداى ناكرده ـ كفر است. يگانه ملاك ارزش، «تقرب به سوى خدا» است و راه تقرب به خداى تعالى هم «پيمودن مسير محبت اهل‌بيت(عليهم السلام) و پرهيز از امورى است كه ايشان را خوش نيايد و آزردگى خاطر پاكشان را به دنبال داشته باشد».

بدين‌سان، از باب «خِتامُه مِسْك»[1] فرمان مطاع آن وارث همه نيك‌ها و نيكى‌ها را در مورد «لزوم رعايت رضاى آل‌البيت(عليهم السلام)»، پايان‌بخش كتاب قرار داده و عاجزانه از پيشگاه باعظمت آن قلب عالم هستى استدعا مى‌كنيم از خداى بزرگ بخواهند همواره اين جمله نورانى‌شان نصب‌العين ما باشد و قلبمان بر اين اساسِ استوار تنظيم شود و اين بِضاعَتِ مُزْجات را با محبت پدرانه خويش پذيرا باشند.

مولايمان، حضرت بقية الله الاعظم ‌عجل الله تعالى فرجه الشريف‌ـ در توقيع مبارك به مرحوم شيخ مفيد(رضي الله عنه) چنين امرمان فرمودند:

فَلْيَعْمَلْ كُلُّ امْرِئ مِنْكُمْ بِما يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَيَتَجَنَّبْ ما يُدْنيهِ مِنْ كَراهَتِنا وَسَخَطِن‌؛[2] پس هريك از شما بايد به هر آنچه به دوستى و محبت ما نزديكش مى‌سازد، عمل نمايد، و از هرچه به ناخرسندى و خشم ما نزديكش مى‌كند، اجتناب ورزد».