گرفتهاند تا پس از استفاده به صاحب آن برگردانند، اختلاف آنها در مورد اشتباه شدن لباسها به يكديگر مضحك و مسخره است؛ دنياباوران و حقستيزان را نيز همين بيچارگى بس كه به زد و خورد نعمتهايى كه با يكديگر بپردازند و «ناگهان» به پايان دوره امانت رسيده[1] و به اعتبارى بودن نعمتهايى كه مىتوانست نقش بسيار مهمى در سعادت ابديشان ايفا كند، پى ببرند، و در مقابل التماس، چيزى جز اندوه عايدشان نشود.[2]
مفهوم تكبر از ديدگاه اسلام
آنچه از كلمه «تكبّر» به ذهن مىآيد، خُلق و خوى افرادى است كه سخن گفتن و طرز برخوردشان، حاكى از آن است كه خود را برتر از ديگران دانسته، و در مقابل، در ديدگان خودبينشان منزلتى براى ديگران وجود ندارد. علماى اخلاق در همه اديان و در ميان نحلههاى مختلف براى علاج اين صفت رذيله راههايى پيشنهاد كردهاند؛ ولى در فرهنگ متين اسلام به معنايى ژرفتر و گستردهتر در مورد اين واژه برمىخوريم.
قرآن كريم، همواره مستكبران را جبههاى در مقابل حق و خداى تعالى معرفى مىفرمايد و آنان را كسانى معرفى مىكند كه از كرنش در پيشگاه باعظمت پروردگار متعال خوددارى مىكنند؛ مانند: