افتخارآميزشان و بى‌توجهى آنها به اين نصيحت مشفقانه و نشاط‌آور را اين‌گونه نقل فرموده است:

وَإِذْ قالَ مُوسى لِقَوْمِهِ يا قَوْمِ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَعَلَ فِيكُمْ أَنْبِياءَ وَجَعَلَكُمْ مُلُوكاً وَآتاكُمْ ما لَمْ يُؤْتِ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ * يا قَوْمِ ادْخُلُوا الأَْرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِي كَتَبَ اللهُ لَكُمْ وَلا تَرْتَدُّوا عَلى أَدْبارِكُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرِينَ‌...‌قالُوا يا مُوسى إِنّا لَنْ نَدْخُلَها أَبَداً ما دامُوا فِيها فَاذْهَبْ أَنْتَ وَرَبُّكَ فَقاتِلا إِنّا هاهُنا قاعِدُونَ‌؛[1] و ياد آور آن هنگام كه (حضرت) موسى ـ على نبينا و آله و عليه السلام ـ به قوم خود فرمودند: اى قوم من! به ياد آوريد نعمت خداوند را بر شما آن هنگام كه در ميان شما پيامبرانى قرار داد و شما را پادشاهان نمود و چيزى را كه به هيچ كس نداده بود ارزانى‌تان داشت. اى قوم من! به سرزمين مقدسى كه خداوند برايتان مقرّر فرموده، وارد شويد و به پشت سرتان عقب‌گرد ننماييد و در نتيجه دچار زيان (و ضررى بس مهلك) گرديد. ... (آنان در پاسخ) گفتند: اى موسى! تا وقتى كه آنان (قوم ستمگر) در آن نقطه باشند، هرگز وارد آن نخواهيم شد. پس تو و خدايت برويد (با آنان) بجنگيد، ما در همين جا مى‌نشينيم (تا تكليف معلوم شود).

سيرى در سرنوشت فرزندان حضرت ابراهيم(عليه السلام)

فَاعْتَبِرُوا بِحَالِ وَلَدِ[2] إِسْمَاعِيلَ وَبَنِي إِسْحَاقَ وَبَنِي إِسْرَائِيلَ(عليهم السلام). فَمَا أَشَدَّ اعْتِدَالَ[3] الاَْحْوَالِ، وَأَقْرَبَ اشْتِبَاهَ الاَْمْثَالِ. تَأَمَّلُوا أَمْرَهُمْ فِي حَالِ تَشَتُّتِهِمْ وَتَفَرُّقِهِمْ، لَيَالِيَ[4] كَانَتِ الاَْكَاسِرَةُ وَالْقَيَاصِرَةُ أَرْبَاباً لَهُمْ