الْعَظِيمَةِ وَالاَْخْطَارِ[1] الْجَلِيلَةِ وَالاْثَارِ الْمَحْمُودَةِ‌؛ پس اگر بايد تعصّب و پاى‌فشارى و اصرار بر چيزى باشد، اين حالت را در مورد صفاتِ والا و كردار پسنديده و امور نيكو قرار دهيد، ويژگيهاى ارجمندى كه سرفرازان و دليران خاندان‌هاى اصيل عرب و افراد برجسته قبيله‌ها در كسب آنها از يكديگر سبقت مى‌گيرند به وسيله منش‌هاى مطلوب و خواستنى و خِردهاى بلند و مراتب والا و آثار پسنديده.

مقتداى تقواپيشگان(عليه السلام) توجه مخاطبان خود را به ارزش‌هاى راستين جلب كرده و آنها را درخور تأكيد و اصرار دانسته‌اند و از آنان خواسته‌اند (به جاى پافشارى بر امور واهى) به صفات برجسته پيشينيان توجه كرده و سعى خود را در جهت حفظ و استمرار آن ويژگى‌ها تنظيم كنند‌؛ مثلا ميهمان‌نوازى و سخاوت، ترحم، غيرت، تواضع و فروتنى و ديگر صفات نيكشان را پر‌رنگ كرده با عمل به لوازم آنها، جان خويش را به چنين زيور زيبايى بيارايند.

نكته قابل دقت اين است كه پيش از اينكه انسان به متعلقات وابستگى‌هاى شهرى، نژادى و... بينديشد، نفس كار را بنگرد و زيبايى آن «عمل» را مدّ نظر قرار دهد، نه «تبار خاص» عمل كننده را.

ذكر چند نمونه

فَتَعَصَّبُوا لِخِلاَلِ الْحَمْدِ مِنَ الْحِفْظِ لِلْجِوَارِ وَالْوَفَاءِ بِالذِّمَامِ،[2]