مطلبى كه در اين وصيّت ثمين و گران‌مايه مورد تأكيد و توجه قرار گرفته است، اهميّت زندگى ابدى در مقايسه با زندگى دنياست و اين‌كه موقعيّت زندگى دنيا و بى‌ارزشى آن در مقابل زندگى آخرت نبايد فراموش و مورد غفلت واقع شود. البته اين مطلب در لابه‌لاى ساير موضوعات به همراه مطالبى درباره اخلاق فردى و اجتماعى و روابط بين انسان‌ها، به صور مختلف مورد تأكيد حضرت(عليه السلام) قرار گرفته است.

همان‌گونه كه قبلا ملاحظه فرموديد حضرت(عليه السلام) در بخشى از وصيّت و سفارش الهى خود، مَثَلى راجع به دنيا و زندگى دنيا بيان فرمودند كه: اهل دنيا همانند كاروان در حال سفر هستند و نيل به مقصدى خاص را دنبال مى‌كنند تا بتوانند در راحتى و آسايش كامل به سر برده و همه خواسته‌هاى خود را فراهم آمده، ببينند. البته اين سفر با رنج و سختى، عجين گشته و انسان بايد سختى‌هاى سفر را تحمّل كند تا به سلامت به منزل برسد و به اهدافش نايل آيد و اگر بخواهد سختى اين سفر را تحمل نكند و به جان پذيرا نباشد، به مقصد نخواهد رسيد؛ چرا كه در اين صورت بايد ساكن و ثابت بماند تا از سختى‌هاى سفر خود را مصون نگه دارد، كه آن نيز ممكن نيست، ولى انسان اگر بداند كه دوره اين سفر و زندگى دنيا هر چند با زحمت همراه باشد، كوتاه است و در مقابل زندگى ابدى، زمانى به حساب نمى‌آيد، و اگر هزارها سال هم در دنيا عمر داشته باشد، باز در مقابل زندگى ابدى و بى‌نهايت آخرت، به اندازه يك چشم بر هم زدن نيست، هرگز به اين دنيا دل خوش نمى‌كند و سعادت ابدى خود را به چند روز خوش‌گذرانى دنيا نمى‌فروشد. امّا اگر در بينش خود نسبت به دنيا اشتباه كند و تصور نمايد كه مقصد همين جاست، در اين صورت تمام ارزش‌ها عوض مى‌شود و بنيان محاسبات تغيير مى‌كند و برخورد او با زندگى به گونه ديگرى رقم خواهد خورد و در نهايت، سعادت خود را در اين دنيا مى‌جويد و از سعادت ابدى محروم خواهد ماند. به هرحال اين مضامين عالى، بخشى از اين وصيّت الهى آن انسان كامل بود كه بيان آن گذشت. حال بر اساس همان بينش الهى به تبيين روابط اجتماعى مطلوب مى‌پردازيم.

معيار معاشرت نيكو

در اين بخش از وصيّت، حضرت(عليه السلام) فصل ديگرى از اصول ارزشى را بيان و مطالب بسيار