1. تصور تنها را هيچ‌گاه نمي‌توان به عنوان شناختي که از واقعيات خارجي حکايت مي‌کند تلقي کرد، بلکه حکايت بالفعل، مخصوص تصديق و قضيه است.

2. پاره‌اي از تصورات داراي يک تصديق ضمني هستند، مانند عقد الوضعِ اين قضيه: «انسان حقيقت‌جوست».

3. موضوع قضيه گاهي تصوري است جزئي و گاهي مفهومي ماهوي يا فلسفي يا منطقي.

4. در منطق کلاسيک، قضايا به دو قسم حمليه و شرطيه تقسيم شده‌اند، ولي مي‌توان شکل‌هاي ديگري را هم براي قضايا در نظر گرفت، نيز مي‌توان همه آنها را به حمليه برگرداند.

5. قضايا از نظر موادشان به دو قسم ممکنه و ضروريه تقسيم مي‌شوند.

6. در هريک از آنها مي‌توان محمول را با موضوع ترکيب کرد و مادهٔ قضيه را به‌صورت محمول آن درآورد.

7. حمل گاهي به لحاظ اتحاد مفهومي است که «حمل اولي» ناميده مي‌شود، و گاهي به لحاظ اتحاد مصداقي که «حمل شايع» ناميده مي‌گردد.

8. در حمل شايع اگر مفاد قضيه وجود موضوع باشد، آن را «هلية‌ بسيطه»، و در غير اين صورت، آن را «هليهٔ مرکبه» نامند.

9. در هليات مرکبه اگر مفهوم محمول از تحليل مفهوم موضوع به‌دست آيد، آن را «تحليلي» وگرنه آن را «ترکيبي» خوانند.

10. قضايا به دو قسم بديهي و نظري تقسيم مي‌شوند، و قضاياي بديهي به معناي واقعي بر دو دسته‌اند: يکي بديهيات اوليه که صِرف تصور موضوع و محمول براي حکم به اتحاد آنها کافي است، و ديگري وجدانيات که از علوم حضوري گرفته مي‌شوند.

11. بديهيات اوليه و مطلق قضاياي تحليليه، نيازي به تجربه حسي ندارند. همچنين وجدانيات. حمل اولي هم در حقيقت از بديهيات اوليه است.