مى‌داند و يا شخصى است بخيل ولى خود را عاقبت بين و آينده نگر مى‌داند.

انسان بايد اين ضعف‌ها را جبران كند و بايد آينه‌اى داشته باشد تا بتواند خويش را اصلاح كند. بهترين آينه، دوست ناصح و خالص است كه حقيقت را دگرگون نمى‌كند و ايراد انسان را بازگو مى‌كند و گاهى بقدرى مى‌گويد كه اشك انسان جارى مى‌شود؛ روايت مى‌فرمايد چنين دوستان را براى خود نگه دار.

گاهى هم دوست واقعيّت را دگرگون نشان مى‌دهد و تو را مى‌خنداند و در حالى كه تو گرفتار بيمارى اخلاقى هستى آن را به تو نمى‌گويد.

در اينجا يك مسئله مهمّ اجتماعى وجود دارد و آن اين كه در جامعه مردم بايد عيوب حاكمانشان را بگويند. هميشه اين گونه بوده كه اطراف قدرتها را انسانهايى متملّق احاطه مى‌كنند و اين متملّقان عيوب را محاسن نشان مى‌دهند، و وقتى متوجّه مى‌شوند كه كار از كار گذشته و افكار عمومى از آنها برگشته است. بايد اين افراد را كنار زد و مواظب آنها بود. حضرت على عليه السلام مى‌فرمايد:

«وَ إنَّمَا يُحِبُّكَ مِنْ لَايَتَمَلَّقُكَ‌ [1]

؛ فقط دوست تو كسى است كه تملّق نمى‌گويد» و در روايت ديگرى مى‌فرمايد:

«أدْوَا الدَّاءِ الصَّلَفُ‌ [2]؛

[1] ميزان الحكمه، ح 3700.

[2] همان مدرك.

• ترجمه نوع 1
• ترجمه نوع 2
• ترجمه نوع 3