مقدمه «اخلاق» و «عبادت» در يكديگر تأثير متقابل دارند به اين معنا كه از يك سو اخلاق نيكو سبب پيدايش و تقويت روحيه پرستش در فرد مىشود و از سوى ديگر، تهذيب نفس، آراسته شدن به صفات زيبا و پيراسته شدن از خصلتهاى زشت از قطعىترين آثار عبادت حضرت حق است. قرآن مجيد چنين اثر ارزندهاى را براى عبادتهايى مثل نماز و زكات بديهى دانسته مىفرمايد: «انَّ الصَّلوةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْكَرِ» «1» همانا نماز [انسان را] از فحشا و منكر باز مىدارد. و نيز مىفرمايد: «خُذْ مِنْ امْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكّيهِمْ بِها» «2» از ثروتهايشان صدقه (زكات) بستان تا آنان را پاك و منزّهسازى. شهيد مطهرى در تبيين رابطه اخلاق و عبادت مىنويسد: در عبادت، خارج شدن از محدوده كوچك خودى، خارج شدن از محدوده آمال و تمنيّات