زدودن خاطرات گذشته از أذهان، و پروراندن نسل جديدى از مسلمانان سنّت نامبارك سب و لعن، و ناسزاگويى به علىّ ابن أبى طالب (عليه السلام) را از فراز مبنرها، و نمازهاى جمعه تمامى مساجد به اجرا گذاشتند، كه تا سال 99 هجرى ادامه يافت، و در اين سال به فرمان خليفه أموى عمر بن عبد العزيز متوقّف گرديد، رفتار اين خليفه به گونه‌اى در اذهان علويان و شيعيان جلوه كرد كه سيد رضى (متوفاى 406 ه) قصيده‌اى در مدح او سرود، و بر تربّت او گريست:

يابن عبد العزيز لو بكت العين‌ * * * فتى من اميّة لبكيتك!

أنت نزّهتنا عن السّب و الشّتم‌ * * * و لو أمكنني الجزاء لجزيتك‌

پس از سقوط امويان، در دوره‌هاى نخستين خلافت عبّاسيان، همان سياست پيشين با روشهاى ديگرى ادامه يافت، گو اين‌كه به علل و عوامل متعدّدى بى‌نتيجه بود. و گسترش تشيّع در جهان اسلام، و بويژه در مراكز سياسى و علمى، بخصوص در بغداد، و روى كار آمدن نسل جديدى از محدّثين أهل سنّت، به دگرگونى كلى در اين زمينه انجاميد، و راه را براى فراهم آمدن مجموعه‌هاى ارزشمندى همچون «فضائل أهل البيت» ابن أبى حاتم رازى متوفاى 240 ه، و «فضائل امام على» از أحمد بن حنبل امام حنبليّان متوفاى 241 ه، و كتابى به همين نام از محدّث مشهور حافظ طبرانى متوفاى 360 ه و باز هم به همين نام از أخبارى مشهور ابن أبى الدنيا متوفاى 281 ه، و دهها نمونه ديگر از اين‌گونه مجموعه‌هاى حديثى را باز كرد.

آزاديهاى نسبى به وجود آمده در دوره‌هاى ميانى عباسيان، و تشكيل دولتهاى شيعى و علوى، يا طرفدار آنان در بخشهايى از دار الاسلام، عامل مهمّى در تدوين و ترويج و نشر كتابهاى «فضائل امير المؤمنين (عليه السلام)» بود، از اين‌رو در قرن سوّم و چهارم هجرى فراهم آمدن بيشترين تعداد كتابهاى فضائل متعلّق به أهل البيت (عليه السلام) را با