لا ادري‌

ز شورانگيز خالي كشته حاصل دانهء اشكم # كه مرغ وصل هركز كرد دام من نمى‌كردد

چنان زهر فراقي ريختي در ساغر [1] جانم # كه مرگ از تلخى آن كرد جان من نمى‌كردد

***

غم زمانه خورم يا فراق يار كشم؟ # بطاقتي كه ندارم كدام بار كشم؟!

***

عشق تو انديشه را سوخت كه رسوا شدم # ورنه كس از من نبود عاقبت‌انديش‌تر

***

بگذشت بهار و وا نشد دل # اين غنچه مگر شكفتنى نيست؟

سعدي‌

هزار جهد بكردم كه سر عشق بپوشم # نبود بر سر آتش ميسرم كه نجوشم‌

ساكنان سر كوى تو نباشند بهوش # كان زمينست كه از وى همه مجنون خيزد

أهلي‌

بعاشقان جگر چاك چون رسي أهلي # بيك دو چاك كه در جيب پيرهن كردي‌

و له‌

بجز هلاك خودش آرزو نباشد هيچ # كسى كه يافت جو پروانه ذوق جانبازي‌

مجير

بغمم شاد شوي ميدانم # غم دل با تو از آن ميگويم‌

شكيبي‌

شبهاى هجر را گذرانديم و زنده‌ايم # ما را بسخت جاني خود اين گمان نبود!

و له‌

اي غايب از دو ديده چنان در دل مني # كز لب گشودنت بمن آواز ميرسد

[1] ساغر بر وزن لاغر پياله شراب را گويند نظامي قمي گويد:

جهان وام خويش از تو يكسر برد # بجرعه فرستند بساغر برد

و ساغر نيز نام قصبه‌ايست از دكن.