«انتهى كلامه» و الغرض بالاستشهاد قوله: تعالي بكسر اللام و كان القياس تعالى بالفتح.

في معرفة قدر الاجتماع مع الأحباب.

من كلام الخسرو الدهلي‌

كر آسايشى خواهى از روزكار # جمال عزيزان غنيمت شمار

بجمعيت دوستان روى نه # پراكندگان را به‌يك سوى نه‌

بدورى مكوش ازچه بدخوست يار # كه دورى خود افتد سرانجام كار

اگر جامه تنگست پاره مكن # كه خود پاره گردد چو گردد كهن‌

مزن شاخ اگر ميوه تلخست نيز # خود افتد چو پيش آيدش برگ‌ريز

چو لا بدّ جدائيست از بعد زيست # بعمدا جدا زيستن بهر چيست؟

كجا بودى اى مرغ فرخنده پى؟ # چه دارى خبر از حريفان حى!

بشادى كجا ميگذارند كام # سفر تا چه جايست و منزل كدام‌

فغان زان حريفان پيمان‌گسل [1] # كه يكره ز ما بر گرفتند دل‌

كى بو كه سر زلف تو را چنگ زنم # صد بوسه بر آن لبان گلرنگ زنم‌

در شيشه كنم مهر و وفاى همه را # در پيش تو اى نگار بر سنك زنم‌

رشيد وطواط

دور از درت اى شكر لب سيمين بر # از رنج تن و درد دل و خونجگر

حاليست كه گر عوض كنم با مرگش # چيز دگرم نهاد بايد بر سر

من المثنوي المعنوي‌

فرخ آن تركى كه استيزه نهد # اسبش اندر خندق آتش جهد

چشم خود از غير و غيرت دوخته # هم چو آتش خشك و تر را سوخته‌

گر پشيمانى بر او عيبى كند # آتش اول در پشيمانى رند

و له‌

هرچه از وى شاد كردي در جهان # از فراق آن بينديش آن زمان‌

[1] پيمان‌گسل: پيمان‌شكن.