امير خسرو
افغان برآيد هرطرف كان مه خرامان دررسد # كاواز بلبل خوش بود چون گل ببستان دررسد
آمد خيالت نيمشب جان دادم و گشتم خجل # خجلت بود درويش را بيگه چو مهمان دررسد
امروز ميرم پيش تو تا شرمسار من شوى # ورنه چه منت جان من فردا چو فرمان دررسد
من خود نخواهم برد جان از سختى هجران ولى # اي عمر چندان صبر كن كان سست پيمان دررسد
ابن الرومي
و رومية يوما دعتني لوصلها # و لم أك من وصل الاغاني بمحروم
فقالت فدتك النفس ما الاصل إنني # أروم [1] وصالا منك قلت لها رومي
قيل لسقراط: إنك تستخف بالملك، فقال إنّي ملكت الشهوة و الغضب و هما ملكاه فهو عبد لعبدي [2] .
الصلاح الصفدي
أنفقت كنز مدائحي في ثغره # و جمعت فيه كل معنى شارد [3]
و طلبت منه أجر ذلك قبلة # فأبى فراح تغزلي في بارد
[1] في النسخة المطبوعة بمصر بدل لفظة اروم، اريد، و هما بمعنى واحد.
[2] و قد نظم هذا المضمون بالفارسية:
گفت شاهي شيخ را اندر سخن # چيزي از بخشش ز من درخواست كن
گفت اي شه شرم نايد مر ترا؟! # كه چنين گوئى مرا زين بر ترا
من دو بنده دارم و ايشان حقير # وان دو بر تو حاكمانند و أمير
گفت شه آن دو چهاند اين ذلت است؟ # گفت آن يك خشم و ديگر شهوت است
[3] شوارد اللغة: نوادرها و غرائبها.