لئام كه من اگر چه در اكل طعام و تردد اسواق بجهت تنظيم مهام مثل شما بشرم ؛ ليكن بواسطه مزيد مرحمت و كمال شفقت حضرت عزت به رتبهء نبوت و رسالت سزاوار و درخورم ، چنانچه فرمود كه « * ( يُوحى إِلَيَّ أَنَّما إِلهُكُمْ إِله واحِدٌ ) * » ، يعنى اى محمد تو بآن جماعت بگوى كه اگر چه من در بشريت و بندگى احديت با شما شريك و سهيم بلكه فقير و مسكينم ، ليكن حضرت ايزد كريم مرا باعطاى رتبهء نبوت و احسان درجه رسالت مخصوص و عظيم گردانيد نه آنكه شما ميخواهيد يعنى وليد بن مغيره مكى و عروة بن مسعود طايفى را ، و اين تخصيص من بمنصب جليل الرتبه نبوت مثل تخصيص بعضى بشر بغنا و ثروت و برخى تندرستى و صحت و بعضى بحسن صورت است كه كريم معبود جمعى ديگر را باين صفات محموده مستسعد ننمود . پس شما را انكار من در اختصاص رتبه نبوت نبايد نمود چه اين اعتراض در هيچ ملت و مذهب با حضرت معبود مستحسن و محمود نيست .
و اما آنچه تو اى عبد الله بيراه گفتى كه پادشاه روم و پادشاه فرس اگر از روى علم و تفرس ايلچى و رسول بنزد كسى فرستند البته بايد كه آن كس كثير المال و عظيم الحال و صاحب قصور عاليه و دور متعاليه و سراپرده‌هاى دلگشا و خيام و مالك عبيد و وصايف و خدام باشد و حضرت رب العالمين كه باعتقاد همه مخلوقين فوق اين جماعت و خالق و موجد امم سالفه و اين امت است چون راضى بارسال رسول چنين فقير و مسكين بنزد سكنه روى زمين شود .
اى عبد الله بدان و آگاه باش كه تدبير و حكم امور و تنظيم همگى مأمور بحضرت رب غفور است ، انصراف كار و اشغال بر وفق ظن و گمان امانى و آمال و باقتراح خاطر بىاقبال تو نميرساند هر چه تمشيت و تقدير حضرت صمديت بدان تعلق گيرد همان از حيز عدم صورت وجود نمود پذيرد و باين نوع ايجاد موجود از حضرت معبود محمود است .