ميان حق و باطل آنكه با تو مجادله مينمايد كنى و بتوانى كه او را از باطل بحجت و برهان برهانى ، بلكه تو بواسطهء عدم قدرت بر دليل و برهان منكر اين امر حق ظاهر و عيان گشتى ؛ بىشبهه و قال اين نوع بحث و جدال بر تو حرام و وبالست ، بلكه در يوم لا ينفع فيه مال و لا بنون موجب و مستحق عذاب و نكال گردى ، زيرا كه چنانچه خصم مدعى باطل منكر حق شده تو نيز همان طريق غير مستحسن را مرعى داشته حق ديگر را منكر شدى ، پس در انكار امر حق با مبطل غير حق شريك و سهيم گشتى و اصلا پى تحصيل حجت و براهين نگشتى .
حضرت ابو محمد الحسن بن على العسكرى عليه السّلام فرمود كه چون كلام جد بزرگوارم حضرت امام جعفر بن محمد الصادق عليه السّلام باين كلمات صدق اليتام اختنام يافت شخص ديگر از اصحاب كرام در آن مقام بر پاى خاست و گفت پدر و مادرم فداى تو باد آيا حضرت سيد الانام عليه صلوات الملك العلام در ايام نبوت با هيچ احدى از اشخاص رجال بحث و جدال بواسطهء اثبات امر ايزد متعال نمود و آن خصم مبرم لجاج را باثبات مطلب و مرام الزام و احتجاج فرمود ؟
آن حضرت در جواب سائل گفت : ترا ظن بر حضرت رسول ذو المنن بر امرى كه مراد ايزد مهيمن باشد بچه نوعست ؛ زنهار در آن كار و فن مخالفت حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم را با ايزد داور بخاطر خود راه ندهى ؛ زيرا كه بمضمون « * ( إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ ) * » خصوص ظن آن حضرت سيد العرب و العجم كه آن وسيله اضعاف و مضاعفه اثم و موجب عقوبت و حرمت جسمست گناه بسيار بسيار آشكار گردد . زيرا كه حضرت واهب مهيمن بنا بر آيات ظاهر الدلالات « * ( وَجادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ ) * » و « * ( قُلْ يُحْيِيهَا الَّذِي أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ ) * » براى حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم مثل زدند و آن حضرت را مأمور بجدال و بعضى اشغال ديگر گردانيدند ، و هر گاه امر چنين بسيد المرسلين نموده باشند چگونه شما ظن مخالفت امر و حكم ايزد داور نسبت بآن سيد و سرور ميبريد و گمان شما چنانست كه آن حضرت بآنچه مأمور گرديد معمول نگردانيد يا چيزى