در زمان پيغمبر ( ص ) تمام احكام بطور تفصيل صدور و تشريع يافته در صورتى كه قرآن مجيد نسبت به پاره‌اى از احكام يا اصلا خود آنها را واجد نيست و يا اين كه تفصيل و تبيين چگونگى آنها را نمىرساند .
اظهار و بيان اين گونه احكام به وسيلهء سنّت به عمل آمده و در قرآن مجيد در مواردى عديده به اعتبار سنت ، كه ، به حكم عقل ، اعتبارش مسلَّم بلكه در عرض اعتبار خود قرآن بايد بشمار آيد ، تلويحا و تصريحا ارشاد و هدايت به عمل آمده است از جمله آيهء : * ( وَما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى ) * و آيهء * ( ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوه وَما نَهاكُمْ عَنْه فَانْتَهُوا ) * و آيهء * ( أَطِيعُوا الله وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ . ) * در اين كه در زمان پيغمبر ( ص ) مردم به سنّت پيغمبر ( ص ) كمال توجه را داشته و به آن استناد و عمل مىكرده‌اند هيچ ترديدى نيست و نبايد باشد و هم در اين كه صحابه ، كم و بيش ، اقوال آن حضرت را بخاطر مىداشتند و حفظ مىكردند نبايد ترديدى به ميان آيد ليكن در اين كه آيا سنّت پيغمبر ( ص ) يعنى آن چه در دوره هاى بعد براى نماينده و حاكى و كاشف از آن عنوان « حديث » [1] و « خبر » اصطلاح شده [2] و بخصوص اقوال آن حضرت ، در عصر خود آن حضرت يا در عهد صحابه جمع و تدوين گرديده يا اين كار در دوره هاى بعد انجام گرفته ؟ اختلاف به ميان آمده است : برخى گفته‌اند : پيغمبر ( ص ) صحابه را از جمع آورى و تدوين حديث ، نهى فرموده بدين نظر كه حديث و قرآن بهم مشتبه و مختلط نگردد و شايد اگر اين گفته راست باشد

[1] - ملا على رازى در كتاب « توضيح المقال فى علم الرجال » ذيل تعريف « علم رجال » به اين عبارت « انّه ما وضع لتشخيص رواة الحديث » چنين گفته است : « و المراد بالحديث ما ينتهى سلسلة سنده إلى النبي ( ص ) او احد المعصومين و عند العامّة إلى النّبي او الصحابة او التّابعين »
[2] - فاضل ممقانى در كتاب « مقباس الهداية » پس از تعريف « سنت » به اين عبارت « و الاجود تعريف السّنّة بانه قول من لا يجوز عليه الكذب و الخطا و فعله و تقريره غيره قرآن و لا عادى » چنين گفته است : « و ما يحكى احد الثلاثة يسمى خبرا و حديثا »