و كان المصحف عند جعفر و رأيت انا فى زماننا عند ابى يعلى حمزة الحسنى رحمه الله مصحفا قد سقط منه اوراق به خط علىّ ابن ابى طالب يتوارثه بنو حسن على مرّ الزمان . . » پس از آن در زمان خليفهء اول بعد از اين كه جنگ يمامه ميان مسلمين و مسيلمهء كذّاب پيش آمد و گروهى از اهل اسلام از ميان رفتند و از جمله گروهى از قارئان و حافظان قرآن مجيد كشته شدند اين انديشه پديد آمد كه اگر قرآن جمع و تدوين نگردد و چنان كه هست به همان صحف و اوراق يا الواح نفوس و اذهان ، اقتصار و اعتماد باشد و به صورت مصحف در نيايد چه بسا بر اثر چنين پيشآمدها كه بطور قطع براى اسلام و مسلمين در پيش مىبود و پيش بينى مىشد و پراكندگى و نيستى و نابودى قارئان و حافظان را اقتضاء مىنمود نه تنها اختلافهايى در قرآن به همرسد بلكه شايد پاره‌اى از اصل آن نيز از ميان برود اين انديشه در عمر سخت رسوخ يافت پس به خليفهء اول مراجعه كرد او نخست از اقدام به اين كار امتناع نمود ليكن بر اثر اصرار عمر عاقبت بدان تن در داد و يزيد بن ثابت را فرمان داد تا در اين باره اقدام كند و آن را به اتمام رساند زيد چنين كرد و آن صحيفه ها را با تطبيق بر محفوظات قارئان از صحابه به صورت مصحف در آورد و بابى بكر تسليم نمود .
ابن نديم در كتاب « الفهرست » خود از قول زيد بن ثابت چنين آورده كه او بدين مضمون گفته است :
« به فرمان ابو بكر به نزد وى رفتم . عمر در آنجا بود . ابو بكر به من گفت : عمر آمده و مىگويد : « انّ القتل قد استحر بالقرّاء يوم اليمامة و انّي اخشى ان يستحرّ القتل فى القرّاء فى المواطن كلَّها فيذهب كثير من القرآن فارى ان يجمع القرآن به حال » من به دو گفتم : « كيف افعل شيئا لم يفعله رسول الله صلَّى الله عليه و سلَّم ؟ » عمر گفت : به خدا سوگند ! اين كار ، خير است . پس چندين بار در بارهء اين كار به من مراجعه كرد تا خدا به من شرح صدر داد و راى عمر را پسنديدم . اكنون تو كه مردى جوان و خردمند هستى