فريضهء حج به طورى كه از برخى كتب استفاده مىشود در سال پنجم از هجرت احكامى ديگر نيز تشريع گرديده از آن جمله : كازرونى در المنتقى ، بنقل مجلسى ، پس از اين كه گفته است : « نزول آيه تيمم و حديث افك و ازدواج زينب بنت جحش بعد از غزوه بنى المصطلق در سال پنجم واقع گرديده » و پس از اين كه چنين افاده كرده است :
« و هم در سال پنجم در ماه ذى الحجّة پيغمبر ( ص ) سوار شد كه بسوى غابه ( محلى بوده است در يك منزلى مدينه به راه شام ) برود از مركوب بيفتاد و ران راستش صدمه يافت پس پنج روز در خانه اقامت كرد و نماز نشسته مىگزارد » اين مضمون را آورده است :
« و هم در آن سال فريضهء حج نزول يافت و پيغمبر ( ص ) آن را بى هيچ مانعى به تاخير انداخت چه در سال هفتم به قصد قضاء عمره از مدينه خارج گرديد و حج نكرد و در سال هشتم مكَّه را بگشود و در سال نهم حاجّ را به امارت ابو بكر به مكَّه فرستاد و در سال دهم خودش به مكَّه مشرف گرديد » .
محقّق حلَّى در كتاب « المعتبر » چنين افاده كرده است « حجّة الاسلام بطور مضيّق واجب مىگردد . مالك و اصحاب ابى حنيفه نيز همين عقيده را دارند . شافعى آن را واجب موسّع مىداند چه فريضهء حجّ در سال ششم از هجرت نزول يافته و اخر النّبيّ صلَّى الله عليه و آله الحج إلى سنة عشرة ( ظ : السنة العاشرة ) من غير عذر . . » بهر جهت جمهور ارباب سير ، زمان صدور حكم حج را سال ششم دانسته و گفته‌اند آيهء * ( وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّه . . ) * الآية در آن سال نزول يافته ليكن گروهى اين عقيده را