اذان يكى از احكام كه در همان سال اول صدور يافته و ابلاغ شده حكم اذان است .
پيش از اين كه حكم اذان صدور يابد ، به گفتهء ابن اسحاق : مردم بى آن كه دعوتى خاص در ميان باشد هنگام نماز حضور مىيافتند . و به گفتهء دشتكى بر اثر دعوت به نداى « الصّلاة جامعة » براى اقامهء جماعت به مسجد حاضر مىشدند . تا اين كه در سال اول از هجرت پيغمبر ( ص ) ( به گفتهء برخى از صاحبان سيره و به عقيدهء جمعى از عامه ) با اصحاب مشاوره كرد كه براى اعلام به نماز چه علامتى به كار برند ؟ پس برخى زدن بوق و برخى نواختن ناقوس و برخى ديگر افروختن آتش را اقتراح كردند اين اقتراحات ، مردود شد و تكليف نامعلوم ماند تا اين كه ، به تفصيلى كه ابن هشام در سيرهء خود آورده ، موافق خوابى كه عبد الله بن زيد خزرجى ديده حكم اذان صادر گرديده و بلال كه صوتى جهورى مىداشته براى انجام اين وظيفه برگزيده شده است :
فاضل مقداد ، قدّس سرّه ، در چگونگى تشريع اذان اين مفاد را ياد كرده است :
« ائمهء ما عليهم السلام قضيهء خواب را تكذيب كرده و گفته‌اند : هنگامى كه حضرت رسول را سر در دامان على بوده است جبرئيل از سوى خدا اذان و اقامه را آورده و او مىگفته و پيغمبر پيروى مىنموده است آنگاه پيغمبر ( ص ) به على ( ع ) گفته است : آيا تو هم شنيدى و بخاطر سپردى ؟ على ( ع ) پاسخ داده است : آرى . پس پيغمبر ( ص ) بفرمود تا على ( ع ) بلال را حاضر كرد و به او اذان را آموخت . و در روايتى وارد است كه اذان در ليلهء معراج پيغمبر ( ص ) آموخته شده است .
برخى از علماء عامه روايت اخير را كه فاضل مقداد مورد اشاره قرار داده نقل و تصديق كرده است .
يعقوبى در تاريخ خود پس از اين كه در بارهء ابتداء حدوث « مناره » گفته است : « و عمل غلام للعبّاس ، يقال له كلاب ، منارة و لم تكن منارة