عنوان دوم از هجرت تا رحلت پيغمبر اسلام ( ص ) از آغاز بعثت و دعوت كم و بيش مورد آزار مشركان و كفّار مىبود . اصرار و مبالغهء كفّار بر آزار پيروان اسلام و حتّى شخص پيغمبر روز افزون مىشد به طورى كه ناچار شد دو بار پيروان و ياران خود را به خروج از مكَّه و مهاجرت به حبشه دستور فرمود :
بار نخست در ماه رجب از سال پنجم كه يازده مرد و چهار زن در نهان از مكَّه خارج شدند و كسانى كه در مكه ماندند اسلام خويش را از مشركان پنهان مىداشتند .
اين دسته ماه شعبان و رمضان را در حبشه بودند و در ماه شوال برگشتند و ناچار هر يك از ايشان به كسى از بزرگان مكه پناه برد و در جوار او از آزار مشركان مصون ماند تنها ابن مسعود بود كه چون پس از اندكى توقف در مكَّه به حبشه مراجعت كرد به كسى پناهنده نشد .
بار دوم تقريبا در اواسط سال يازدهم از بعثت باز چون آزار مشركان بسيار گرديد و مؤمنان سخت در فشار افتادند هشتاد و اندى مرد و يازده زن بسوى حبشه مهاجرت كردند اين مهاجران تا هنگام هجرت پيغمبر به مدينه در حبشه مىبودند چون از هجرت آن حضرت آگاه شدند سى و سه مرد و هشت زن از آنان به مكه بازگشتند كه دو تن از آن مردان در مكَّه مردند و هفت كس از ايشان را مشركان به زندان افكندند