تا مجال است از اين منزلگاه ظلمت و حسرت و ندامت و چاه عميق بعد از ساحت مقدّس ربوبيّت جلّ و علا كوچ ده و مستخلص كن و به معراج وصال و قرب كمال خود را برسان ، كه اگر اين وسيله از دست رفت وسايل ديگر منقطع است : ان قبلت قبل ما سواها ، و إن ردّت ردّ ما سواها . [1] و ما آداب باطنيّهء اين سلوك روحانى را به مقدار ميسور و مقتضى بيان مىكنيم ، شايد يكى از اهل ايمان را نصيبى از آن اتّفاق افتد ، و اين خود شايد موجب رحمت الهى و توجّه غيبى شود نسبت به اين باز مانده از طريق سعادت و انسانيّت و مغلول در زندان طبيعت و انانيّت . انّه ولىّ الفضل و العناية .

[1] « اگر ( نماز ) پذيرفته شد ساير اعمال پذيرفته مىشود ، و اگر ردّ شد كارهاى ديگر ( نيز ) ردّ مىشود . » فلاح السّائل ، ص 127 ، به نقل از من لا يحضره الفقيه . در منبع اخير روايت چنين است : أوّل ما يحاسب به العبد عن الصّلوة ، فاذا قبلت قبل منه سائر عمله ، و اذا ردّت عليه ردّ عليه سائر عمله . ج 1 ، « فضل الصّلوة » ، باب 2 ، حديث 5 .