ايصال كند ، و قلب موحّد مخلص توحيد و اخلاص را به لسان افاده نمايد . و از حقيقت عبوديّت طلب ربوبيّت كند و از خود پرستى بيرون آيد و الوهيّت حق را به قلب برساند ، و بداند كه ناصيهء بندگان به دست حق تعالى است ، و قدرت بر تنفّس و نگاه كردن ندارند مگر با قدرت و مشيّت حق تعالى ، و آنها عاجزند از تصرّف در مملكت حق به جميع انحاء تصرّفات ، گرچه تصرّف ناچيزى باشد ، مگر با اذن و ارادهء آن ذات مقدّس ، چنانچه حق فرمايد :
» خداى تعالى فقط خلق مىكند هر چه بخواهد و اختيار فرمايد هر چه اراده كند ، كسى را در امر خود اختيارى نيست يعنى استقلالا منزه است خداى تعالى از شريك در تصرف در مملكت وجود . « و چون اين لطيفه را به قلب رساندى ، شكرت از حق حقيقت پيدا كند ، و شكر در اعضاء و اعمالت سرايت كند ، و چنانچه در عبوديّت زبان و قلب بايد همقدم باشند ، در اين توحيد فعلى نيز بايد صدق لسان به صفاء سرّ قلب موصول باشد ، زيرا كه حق جل و علا خالق است و مؤثّرى جز او نيست ، و تمام اراده ها و مشيّتها ظلّ اراده و مشيّت ازلى سابق اوست .
پس از آداب شهادت به وحدانيّت و الوهيّت حق ، متوجّه به مقام مقدّس عبد مطلق و رسول ختمى شود . و از تقدّم مقام » عبوديّت « بر » رسالت « متنبّه شود كه قدم عبوديّت مقدّمهء همهء مقامات سالكين است ، و رسالت شعبهء عبوديت است . و چون رسول ختمى عبد حقيقى فانى در حق است ، اطاعت او اطاعت حق است ، و شهادت به رسالت موصول به شهادت به وحدانيّت است . و عبد سالك بايد از خود مراقبت كند كه قصور در طاعت رسول ، كه طاعت اللَّه است ، نكند تا از بركات عبادت كه وصول به بارگاه قدس است ، به دستگيرى ولىّ مطلق ، محروم نشود . و بداند كه كسى را بى دستيارى ولىّ نعم و رسول اكرم صلَّى اللَّه عليه و آله و سلَّم به بارگاه قدس و جايگاه انس بار ندهند .