تعيّنات خلقيّه هستيم ، سلطان كبرياى حقّ جلّ جلاله در قلب ما تجلَّى نكند .
پس ، از آداب تكبير آن است كه سالك واقف در صورت آن نشود و به لفظ تنها و لقلقهء لسان اكتفا نكند ، بلكه در اوّل امر ، به قوّت برهان و نور علوم الهيّه قلب را از كبرياى حقّ و قصر عظمت و جلال به ذات مقدّس جلَّت عظمته و به فقر و ذلَّت و مسكنت كافّهء سكنهء امكانى و قاطبهء موجودات جسمانى و روحانى با خبر كند ، و پس از آن ، به قوّت رياضت و كثرت مراودت و انس تامّ قلب را زنده به اين لطيفهء الهيّه نمايد و سعادت و حيات عقلى روحانى بخشد . و چون فقر و ذلَّت ممكن و عظمت و كبرياى حقّ جلَّت قدرته نصب العين سالك شد و تفكَّر و تذكَّر به حدّ نصاب رسيد و قلب را انس و سكونت حاصل شد ، در همهء موجودات آثار كبريا و جلال حق را به عين بصيرت مشاهده كند و علل و امراض قلبيّه علاج شود ، پس ، لذت مناجات و حلاوت ذكر اللَّه را در يابد و قلب مقرّ سلطان كبرياى حق جلّ جلاله شود ، و در ظاهر و باطن مملكت آثار كبريا ظاهر گردد و قلب و لسان و سرّ و علن با هم موافق شوند ، پس ، تمام قواى باطن و ظاهر و ملك و ملكوت تكبير گويند و يكى از حجب غليظه مرتفع شود ، و يك مرحله به حقيقت نماز كه معراج قرب است نزديك شود .
و اشاره به بعض از آنچه ذكر شد نموده در حديثى كه از علل منقول است از حضرت صادق سلام اللَّه عليه در حديث طويلى كه در آن حديث وصف معراج را فرموده :
قال : انزل اللَّه العزيز الجبّار عليه محملا من نور ، فيه اربعون نوعا من انواع النّور كانت محدقة حول العرش ، عرشه تبارك و تعالى تغشى ابصار النّاظرين . امّا واحد منها فاصفر ، فمن اجل ذلك اصفرّت الصّفرة . و واحد منها احمر ، فمن اجل ذلك احمرّت الحمرة . الى ان قال : فجلس فيه ثمّ عرج به إلى السّماء الدّنيا . فنفرت الملائكة إلى اطراف السّماء ، ثمّ خرّت سجّدا ، فقالت :
سبّوح قدّوس ربّنا و ربّ الملائكة و الرّوح ، ما اشبه هذا النّور بنور ربّنا فقال جبرئيل : اللَّه اكبر ، اللَّه اكبر . فسكت الملائكة ، و فتحت السّماء ، و اجتمعت