اى كلبى همانا پسرم محمد نور چشم و ميوه دل من است و آرزو دارم كه خداوند او را به بالاترين مقام از افراد خانواده اش برساند ، ترا بر تاديب و آموزش و پرورش او گماشتم ، نخست باو قرآن بياموز و سپس او را به حفظ اشعار عرب وادار كن كه شعر ديوان و نمودار فرهنگ عرب است . تاريخ و سرگذشت مردم را باو بياموز و فقه و سنن و احكام ميراث را باو تعليم ده و شب و روز از او غافل مباش و هر گاه اشتباهى در بيان سخنى و كلمه يى و حرفى از او سر زد او را ميان مردم و همنشينانش سرزنش مكن كه از تو رنجيده خاطر نشود آنچه مىگويى در خلوت بگو ، و چون مردم براى سلام دادن پيش او آيند وادارش كن كه با مهر و نيكى با ايشان برخورد كند و چون باو درودى مىگويند نيكوتر پاسخ دهد و سفره خود را براى حاضران با خوراكهاى نيكو آماده كنيد و نسبت بانان خوشرو باشيد و او را به خوشرويى و گشاده رويى و فروبردن خشم و متانت گفتار و وفاى به عهد و پيمان و پرهيز از دروغ و پرگويى وادار ، هرگز بر اسب دم بريده و چموش كه به هنگام حركت پهلوهاى خود را تكان مىدهد و بر زين كوچك كه كفلهاى او آشكار شود سوار نشود . كلبى مىگويد ، سليمان اندكى پس از اين گفتگو درگذشت . [ 416 ] عمر بن عبد العزيز :
حكومت به عمر بن عبد العزيز رسيد ، گويند چون به حكومت رسيد براى ديدار با مردم بر زمين نشست ، گفتند مناسب است دستور دهى براى تو فرشى گسترده شود تا خودت و مردم بر آن بنشينيد كه موجب افزونى مهابت تو در دلهاى مردمان باشد ، عمر بن عبد العزيز در پاسخ ايشان باين دو بيت تمثل جست .
« گذشت آنچه در گذشته ها گذشت و از اين پس براى او سرمستى هيچيك از شبهاى گذشته را نخواهى ديد .
اگر بيم از مرگ و نابودى نبود همانا در محبت به كارهاى جوانى و عشق با اندرز هر اندرزگو مخالفت مىكردم » .
و هر گاه براى بارعام مىنشست چنين مىگفت .

416 - شايد منظور محمد بن سائب درگذشته 146 هجرى ( پدر هشام ) باشد . ( م )