« بسم الله الرحمن الرحيم ، براى بنده خدا عبد الملك امير مؤمنان از انس بن مالك ، اما بعد حجاج سخنانى زشت و ناروا و دشنام به من داد كه سزاوار آن نبودم ، دست او را از اين كار كوتاه كن و حرمت مرا برگردان و السلام » .
چون عبد الملك نامه انس را خواند خشمگين شد و براى حجاج چنين نوشت :
« هان اى پسر يوسف ، گويا خواسته اى راى امير مؤمنان را درباره انس بدانى و بيازمايى ، كه اگر به تو اجازه دهد پيشتازى كنى و اگر اجازه ندهد عقبنشينى كنى ، اى پسر زنى كه فلان خود را با دانه مويز و انگور تنگ مىكرد ، گويا شغل پدرانت را كه چاه كنى و لاىروبى قناتها بود و در طائف سنگ بر پشت مىكشيدند فراموش كردى ، گستاخى تو چنان شده كه به امير مؤمنان خبر رسيده است بر انس بن مالك كه شش سال خدمتگزار رسول خدا ( ص ) بوده است دشنام و ناسزا گفته اى و حال آنكه رسول خدا او را بر اسرار خود آگاه فرموده است و اخبارى را كه از خداوند مىرسيد براى او انشاء مىفرمود ، چون اين نامه من بدست تو رسيد پاى پياده به خانه انس برو و بايد رضايت نامه اى از او خطاب به من بگيرى و السلام » .
چون اين نامه بدست حجاج رسيد به ياران خود كه اطرافش بودند گفت برخيزيد به خانه ابو حمزه ( انس ) برويم و خود پياده حركت كرد ، و با ياران خود به خانه او رفت و نامه عبد الملك را براى او خواند ، انس گفت خدايش جزاى خير دهاد همچنين از او اميد داشتم .
حجاج باو گفت تو حق سرزنش كردن مرا دارى ، من هم در صدد كسب رضايت تو خواهم بود رضايت نامه اى براى امير مؤمنان بنويس ، انس نوشت و آنرا به حجاج داد و حجاج آنرا با پيك براى عبد الملك فرستاد .
پايان كار عبد الملك بن مروان :
گويند چون در سال هشتاد و ششم هجرت مرگ عبد الملك بن مروان فرارسيد براى پسرش وليد بيعت گرفت ، پسران عبد الملك عبارتند از وليد ، سليمان ، يزيد ، هشام ، مسلمة و محمد .