از او پسرش عبد الملك به حكومت رسيد ، عمرو بن سعيد بن عاص از بيعت با عبد الملك خوددارى كرد و بر او خروج نمود ، مردم شام به دو گروه تقسيم شدند ، گروهى با عبد الملك و گروه ديگر با عمرو بن سعيد بودند ، بنى اميه و بزرگان شام ميان ايشان وساطت كردند و صلح كردند كه در حكومت شريك باشند و همراه هر يك از كارگزاران عبد الملك مردى هم از سوى عمرو بن سعيد باشد ، نام خليفه بر عبد الملك باشد و اگر او مرد پس از او عمرو به خلافت برسد ، در اين مورد نامه اى هم نوشته شد و بزرگان شام را بر آن نامه گواه گرفتند .
روح بن زنباغ كه از ويژگان عبد الملك بود روزى در خلوت باو گفت اى امير مؤمنان آيا معتقدى كه بر عهد خود نسبت به عمرو بن سعيد وفا كنى ؟
گفت اى پسر زنباغ واى بر تو آيا شده است كه دو جانور نر در گله اى باشند مگر اينكه يكى از ايشان ديگرى را كشته است ، عمرو بن سعيد مردى به خود شيفته بود و در كار خود سهلانگارى مىكرد و از دشمنان خود غافل بود .
كشتن عمرو بن سعيد بن عاص :
روزى عمرو بن سعيد نزد عبد الملك آمد و عبد الملك آماده براى غافلگير كردن او بود دستور داد او را گرفتند بر زمين زدند و سرش را بريدند و بدنش را در گليمى پيچيدند ، [ 360 ] ياران عمرو كه بر در كاخ بودند متوجه شدند و يك ديگر را فراخواندند ، عبد الملك پانصد كيسه را كه قبلا در هر يك دو هزار درم نهاده و آماده كرده بودند دستور داد از پشت بام كاخ ميان طرفداران عمرو ريختند و آنان مشغول جمع كردن كيسه ها شدند و سر عمرو را هم كه انداخته بودند همانجا ترك كردند و پراكنده شدند ، فرداى آن روز عبد الملك پنجاه تن از غلامان و دوستان عمرو را گرفت و آنان را گردن زد ، ديگر طرفداران او گريختند و به عبد الله بن زبير پيوستند و شاعر آنان در اين باره چنين سروده است : « اى خاندان مروان با گمراهى و بدبختى به عمرو غدر كرديد و كسانى چون شما خانه ها را بر پايه غدر و مكر مىسازند .

360 - نويرى در نهاية الارب مىگويد ، عبد الملك بدست خويشتن عمرو را بر زمين انداخت و بر سينه اش نشست و سرش را بريد ، ج 21 ذيل عنوان كشته شدن عمرو بن سعيد ، ( م ) .