در كوفه بود رسيد و براى جنگ با عبد الله بن عامر بن كريز عازم مداين شد و بان سو حركت كرد و چون به ساباط رسيد از ياران خود سستى و بىرغبتى به جنگ مشاهده فرمود ، همانجا اردو زد و ميان آنان بپاخاست و گفت :
« اى مردم چنان شده‌ام كه بر هيچ مسلمانى كينه روا نمىدارم و همان طور كه خويشتن را مىنگرم شما را هم به همان نظر مىنگرم ، اينك رايى دارم و آنرا رد نكنيد و بدانيد همدستى و اتحاد كه مورد توجه شما نيست بهتر از پراكندگى است كه مورد علاقه شماست ، اكنون مىبينم بيشتر شما از جنگ خوددارى و در پيكار سستى مىكنيد و معتقد نيستم كارى را كه دوست نمىداريد بر شما تحميل كنم .
چون يارانش اين سخن را شنيدند به يك ديگر نگريستند و كسانى از ايشان كه عقيده خوارج را داشتند گفتند « حسن هم كافر شد همانگونه كه پدرش هم پيش از او كافر شده بود » و تنى چند از ايشان بر آن حضرت هجوم آوردند و سجاده از زير پايش كشيدند و جامه هاى او را غارت كردند حتى رداى ايشان را از دوش برداشتند ، امام حسن ( ع ) اسب خود را خواست و سوار شد و فرمود افراد قبيله هاى ربيعه و همدان كجايند ؟ آنان با شتاب آمدند و مردم را از او دور كردند .
امام حسن ( ع ) از آنجا آهنگ مداين كرد مردى از خوارج بنام جراح بن قبيصه كه از بنى اسد بود در جاى تاريكى در ساباط كمين كرد و چون امام مقابل او رسيد از كمين برجست و دشنه يى در ران امام فروبرد عبد الله بن خطل و عبد الله بن ظبيان بر آن مرد اسدى حمله كردند و او را كشتند .
حسن ( ع ) با زخم سنگين به مداين رفت و در خانه يى كه معروف به قصر سپيد بود فرود آمد و به درمان پرداخت و بهبود يافت و آماده براى مقابله با ابن عامر شد .
معاويه هم پيش آمد و چون به انبار رسيد كه قيس بن سعد بن عباده آنجا بود شهر را محاصره كرد ، امام حسن هم بيرون آمد و روياروى عبد الله بن عامر ايستاد ، عبد الله بن عامر ندا داد كه اى مردم عراق من جنگ را به مصلحت نمىبينم كه من مقدمه سپاه معاويه‌ام ، و او خود با سپاهيان شام ، به انبار رسيده است به ابو محمد يعنى ( امام حسن ) از سوى من سلام برسانيد و باو بگوييد ترا به