در اين زمان بسيارى از اصطلاحات ايرانى وارد در ادب عربى شد و روح شاعرانه كه در اعراب پيدا شد نتيجه روح ادبى فارسيانست در اين عصر.

البته در زمان رشيد توجهى زيادتر به ادب و علوم بلاغى شد و خود براى شعراى بليغ و گويندگان فصيح جايزه معين ميكرد و بدانها صله ميداد و بدين طريق مسائل بلاغى در ادب عرب عنوان شد و كتبى در اين مورد نوشته شد. و ميدانيم كه در عصر خلافت اموى بازار خطابه رايج بود و در اين قسمت پيشرفتهائى شده بود ولى در عصر عباسى پيشرفتهاى زيادترى حاصل شد و به قصص، وعظ، تذكير اهميت ميدادند.

فن خطابه در جهان اسلام ابتدا بوسيله وعاظ و مبلغين دينى از مساجد شروع ميشود و عده بسيارى بعنوان خطيب در عصر عباسى پديد مى‌آيند از جمله داود بن على، سلمان بن داود، ابو يحيى بن نباته الحذاقى خطيب سيف الدوله بحلب (متوفى 374) و خطيب بغدادى (متوفى 564) و ابراهيم بن منصور معروف به عراقى (متوفى 612)، خطيب رى سهل بن هارون خازن بيت الحكمه را بايد نام برد. نه تنها معاشرت و مخالطت ملت فارس در خطابت اثر داشت بلكه در نويسندگى و منشآت عرب هم تأثير بسيار داشت.

تعدد القاب، استعمال مجاز و اطناب در سخن و پيدا شدن منشور و تنوع در رسائل و غيره از آثار ادب فارسى است و اين خود پايه علوم بلاغى است.

از ابتداء تسلط بويهيان بر بغداد نضج نامه‌نگارى و نوشته‌ها شروع شد و پس از مدتى كه از همان عصر خارج نيست به كمال خود رسيد و سجع و قافيه و حسن تخلص و مطلع، القاب، مجازات، استعمارات وارد ادب عرب شد. و بسيارى از نويسندگان ايرانى به سجع‌پردازى و استعمال كنايات و استعارات مليح پرداختند از جمله:

ابن عميد كاتب (متوفى 360 ه) وزير ركن الدوله حسن بن بويه.

ابو بكر خوارزمى (متوفى 383 ه).

بديع الزمان همدانى (متوفى 389 ه).

صاحب بن عباد (متوفى 385 ه).

ابو الفتح بستى (متوفى 400 ه).

الحصرمى صاحب زهر الاداب (متوفى 413 ه).

العتبى (متوفى 427 ه).

ابو منصور ثعالبى (متوفى 429 ه).

ابو الفضل الميكالى (متوفى 436 ه).

و بعد از انقراض بويهيان و تسلط سلاجقه نيز عده‌اى از نويسندگان زبردست پيدا شدند از جمله قاضى عماد الدين اصفهاني (متوفى 597) صاحب كتاب الفتح القسى فى الفتح القدسى ميباشد.