2. يك زوج ماهيچه كه آن هم از جناغ مى‌رويد و به سوى بالا مى‌رود و به استخوان لامى پيوند مى‌خورد، سپس به حلقوم متصل شده و آن را به سوى پايين مى‌كشد [1].

ماهيچه‌هاى گلو عبارتند از: دو «نُغنُغه» [2] كه نزد گلو قرار داده شده‌اند و به عمل فرو بردن غذا كمك مى‌نمايند. [3] آن را بدان.

فصل سيزدهم: تشريح ماهيچه‌هاى استخوان لامى‌

استخوان لامى داراى ماهيچه‌هاى ويژه خود و ماهيچه‌هاى مشترك با عضو ديگر مى‌باشد.

اما ماهيچه‌هاى ويژه آن، سه زوج مى‌باشند:

1. يك زوج ماهيچه كه مبدأ آن از دو طرف (چپ و راست) فك تحتانى مى‌باشد و به دو طرف خط راست روى استخوان لامى مى‌پيوندد، اين زوج، استخوان لامى را به سوى فك تحتانى مى‌كشد؛

2. زوج ديگر از زير چانه (چپ و راست) رويش مى‌يابد و با عبور از زير زبان به انتهاى فوقانى استخوان لامى متصل مى‌گردد، اين ماهيچه نيز استخوان لامى را به سوى دو جانب فك تحتانى مى‌كشد؛

3. سومين زوج، رويشگاه آن زوايد سهمى‌ [4] نزد (استخوان حجرى) [5] گوش مى‌باشد و به جانب تحتانى خط راست روى استخوان لامى متصل مى‌گردد.

اما درباره تشريح ماهيچه‌هاى مشترك با ديگر اعضا، سخن گفته شده و يا مى‌شود.

[1] اين جفت ماهيچه، گلو را از باز ماندن بيش از اندازه در هنگام فرياد كشيدن نگه مى‌دارد در نتيجه توان صدا، ضعيف نمى‌گردد و علاوه بر آن از زوال حلقوم از موضع خود صيانت مى‌كند.

[2] ماهيچه نيزه‌اى- حلقى (Stylopharyngeus( مبدأ: زايده نيزه‌اى گيجگاهى، انتها: كناره خلفى غضروف تيروييد، عمل: بالا بردن حنجره براى عمل بلع. ماهيچه كامى- حلقى (Palatopharyngeus( مبدأ: نيام كامى و لبه كام سخت انتها: كناره خلفى غضروف تيروييد عمل آن: ديواره حلق را بالا مى‌برد. (ضروريات آناتومى اسنل، ص 327 و 331)

[3] نَغانغ به ماهيچه‌هاى گلو نزد زبان كوچك در بالاى انتهايى گلو اطلاق مى‌شود.

عضلات نغانغ وقتى دچار تشنج شوند، فضاى موجود را ضيق مى‌نمايند در نتيجه به سرعت فرو رفتن غذا به پايين كمك مى‌نمايند و از فوايد ديگر آن يارى صوت و گرم نمودن حلق در برابر برودت آب و هواى وارد بر آن مى‌باشد. (گزيده از شرح آملى، ص 268)

[4] زوايد سوزنى، در تشريح جديد زايده استايلوئيد (نيزه‌اى).

[5] بخش صدفى (Squamous( استخوان گيجگاهى.