مثل را در اقامه‌ى برهان بر جزئيات حدود اوساط لحاط كنيم، هرچند برهان آن‌ها برهان بالعرض باشد. همين‌طور جايز نيست كه حدود كبرى لحاظ شوند. امّا اين‌كه نمى‌توانند حدود صغرى لحاظ شوند به اين خاطر است كه حدود صغرى يا بايد از اعيان موجودات باشند كه احوال آن‌ها مورد بحث است، و يا از امورى باشند كه حكم آن‌ها، به وجهى حكم اعيان موجودات باشد. و اين مثل نه از اعيان موجودات طبيعى هستند و نه از اعيان موجودات رياضى، و نه اين‌كه امورى هستند كه حكم آن‌ها به وجهى حكم موجودات جزئى باشد، زيرا در اين صورت حدود اوساط مى‌باشند، كه گفتيم اين امكان ندارد. هم‌چنين مثل از موضوعات اوّلى اين علوم نيستند كه عوارض ذاتى آن‌ها مورد طلب باشد. زيرا عوارض ذاتى امورى طلب مى‌شود كه يا اعيان هستند، يا حكم آن‌ها، حكم اعيان است. امّا مثل هيچ يك از اين دو حكم را ندارند. بنابراين صورت‌ها و مثل مفارق نه در موضوعات براهين داخل‌اند و نه در مبادى آن‌ها به وجهى دخالت دارند.