شيطانى و اين قوت بدان دو اعتبار كه گفتيم التفاتى بود. به قوت حيوانى نزوعى و قوت حيوانى متخيّله و متوهمّه. پس التفات او باز پس بود و قوّت عامله را قياس و اعتبار بدان بود كه بالاتر از آن بود و پيش او بود تا از آن چيزها منفعل شود و فايده گيرد و از آن قبول كند. پس دو وجه بود نفس ما را، وجهى با بدن و نسبت با خلف كردن اولى‌تر، پس بايد كه نفس بدين وجه به هيچ وجه از قوى بدنى منفعل نشود تا فاعل بود نه منفعل و اگر استيلا و استعانه اين قوّت عامله را باشد كه روى با بدن دارد و بقوى و افعال خاص طبيعى منفعل گردد شياطين او را وسوسه كرده باشد و او را فريفته، پس اين وجه را از سلاحى ناگزير بود تا شياطين از آن مغلوب و مقهور باشد و چون شياطين به خلف سزاوارند، سلاح هم از خلف بايد داشتن چون عقرب؛ ديگر به وجه كه نسبت با مبادى اوّل دارد بايد كه هم دائم القبول باشد و بدان جواهر منفعل، گردد اگر اين معانى به وجه وجوب تصور كنى رموز خواجه به آسانى بر تو مكشوف مى‌گردد.

«متن»

«فقال الحكيم و تجرعوا الذعاق تعيشوا و استحبّوا الممات تحيوا و طيروا و لا تتّخذوا وكرا تنقلبون اليه فان مصيدة الطيور أوكارها و ان صدّكم عوز الجناح فتلصّصوا تظفروا فخير الطلائع ما قوى على الطيّران.»

«ترجمه»

«زهر بخوريد تا زنده مانيد. مفارقت اين جهانى بآرزو خواهيد تا حيوة ابد يابيد. همچون مرغان بپريد و در يك آشيان قرار گيريد، چه مرغان را بيشتر از آشيان و صيدگاه‌