مقدمه‌

بنام آنكه هستى نام ازو يافت حلّ معماى عالم وجود و كشف اسرار آفرينش و معرفت ذات آفريننده دانا و تواناى جهان، نه تنها مورد توجه حكما و فلاسفه و دانشمندان در هر عصر و زمان بوده است، بلكه آدمى بر اثر قوه تفكر و تعقل خود از آن زمان كه خود را شناخته و پى بوجود خويش برده، از خود پرسيده است كه اين جهان چيست و براى چيست و خالق آن كيست؟ آيا عالم را آغاز و بدايتى بوده، يا از ازل وجود داشته است؟ آيا اين مهر تابان و ماه و اختران فروزان و ديگر موجودات جهان، قديم است يا حادث، جاويد و باقى است، يا گذرنده و فانى؟ آيا صانع عالم در بدايت بدايت همه چيز بوده و در نهايت نهايت وجود است؟ آيا «گواه هستى او جمله هستى» است يا بطريق ديگر بايد بذات بارى تعالى معرفت حاصل كرد؟

با اندك توجه بافكار و عقايد دانشمندان و مطالعه آثار آنان، ميتوان گفت: هدف اصلى علم و فلسفه، حل اين مسأله غامض؛ يعنى خلقت عالم و كيفيت صدور موجودات از ذات حق تعالى است و همه فلاسفه و حكماى عالم، از قديم و جديد و شرقى و غربى، براى وصول بدين مقصد و حصول اين مقصود، سعى و جهد بسيار كرده و خواسته‌اند بسائقه عقل متجسس و ذهن متفكر خود اين «راز سربمهر» را بگشايند و در پرتو دانش و حكمت خويش، در راه شناختن خالق و مخلوق، گامى پيش نهند تا شايد بر از دهر واقف گشته، خود و ديگران را ازين نگرانى و سرگردانى‌